Tagline
Search
Back to overview

Political Finance Design Tool

This tool provides governments and policy-makers with a user-friendly guide for exploring policy options in the realm of political finance.

Drawing from comparative global data in International IDEA’s Political Finance Database, the Political Finance Design Tool provides governments and policy-makers with a user-friendly guide for exploring policy options in the realm of political finance. The tool consists of four thematic categories: “Private Donations”, “Public Donations”, “Spending Limits”, and “Reporting, Oversight and Sanctions”. Each category covers a distinct aspect of political finance and its regulations. 

By clicking on one of these themes, the Tool will fall down to reveal a number of key issues related to that theme. The Tool provides an “Overview” of the issue with the relevant country and regional data, and available “Policy Options” to address the particular issue. These policy options may be directed towards either candidates or political parties. By clicking on a country statistic or policy option of interest, The Tool will direct you to International IDEA’s Political Finance Database where you can learn more about that subject.

English
Spanish
Mongolian
Romanian
French
Introduction

Overview

The Political Finance Design Tool is designed to provide politicians, policymakers, political party officials, oversight agencies, researchers, NGOs and civil-watchdogs alike, with a greater understanding of political financial regulations as they are experienced around the world. The importance of sound regulations in the realms of political finance cannot be more emphasized. In the absence of political financial legislations, or in the context of a poorly regulated financial system, corruption and related anti-democratic practices are more likely to occur. As such, the foundation of any functional democratic state is the fair and transparent allocation of resources among political parties and candidates in order to ensure integrity of political participation and representation, and balanced ground for fair political competition. This means that political funds are distributed, limited, banned, regulated and disclosed effectively, in an informed manner, and in accordance with overarching contexts. The Tool therefore aims to build the user’s capacity to make informed policy decisions around political finance, in accordance with the contexts and needs of a select country.

The Political Finance Design Tool was constructed by International IDEA as one of the outputs under the EU-supported project, ‘Level Up: Political Finance with Integrity’. The project was carried out by International IDEA in partnership with the Centre for Continued Electoral Training (CCET) in Moldova, the Open Society Forum (OSF) in Mongolia, and Semillas para la Democracia (Semillas) in Paraguay. These countries` experiences have helped to inform The Tool, which is intended to help countries and territories worldwide better combat political finance corruption.

 

How the Tool Works

Drawing from comparative global data in International IDEA’s Political Finance Database, the Political Finance Design Tool provides governments and policy-makers with a user-friendly guide for exploring policy options in the realm of political finance. The tool consists of four thematic categories: “Private Funding”, “Public Funding”, “Spending Limits”, and “Reporting, Oversight and Sanctions”. Each category covers a distinct aspect of political finance and its regulations. By clicking on one of these themes, the tool falls down to reveal a number of key issues related to that theme. The tool provides an “Overview” of the issue, a “Practitioner’s Guide” with available country data related to the issue, and available “Policy Options” to address the issue. These policy options may be directed towards either candidates or political parties. By clicking on a country statistic or policy option of interest, The Tool will direct you to International IDEA’s Political Finance Database where you can learn more about that subject.

Private Funding

Regulating External Interests

The purpose of bans targeted at this type of donation is to regulate contributions that are seen as potentially damaging to the democratic process. In particular, countries tend to ban foreign donations in order to prevent external influence and protect the principle of self-determination. In order to limit influence on financing from vested interests and ensure the independence of parties/candidates from special interests, some countries also regulate corporate donations. Donations from (semi-) public entities are usually banned to avoid the use of public funds for political purposes. Likewise, donations from companies with government contracts are often prohibited with the aim of reducing the risk of quid pro quo donations and avoiding improper influence from organized interest associations. Moreover, a ban on trade union donations is sometimes used to balance a ban on corporate donations in systems where some parties depend on corporate contacts which may be linked to trade union movements.

Comparative Overview

  • Foreign donations are banned in most countries; (67.2% of countries ban foreign donations to parties and 55.9% to candidates with nearly 90% Asian countries banning the latter).
  • Another common type of ban is against donations from anonymous entities to political parties (56.1% of countries ban this) and/or candidates (43.5% of countries ban this).
  • Roughly 70% of countries allow donations from corporate donations as well as donations from trade unions. In general, bans against corporate donations are less common. However, they are more common for corporations with some sort of government affiliation. Corporate bans are more commonly found in the European continent.

Policy Options

Controlling for Clarity and Transparency of Private Donations

To ensure transparency of party funding and a greater chance to monitor compliance with political finance regulations, most countries ban anonymous donations. Some countries, however, allow small anonymous donations to protect the privacy of ordinary donors. Many countries also regulate cash and related, in-kind donations, because of the difficulties in tracing and identifying them. To do this, many counties require donations to be made via a banking system.

Comparative Overview

  • Most states (56.1%) prohibit political parties from accepting anonymous contributions.
  • Roughly 43.5% of countries also ban anonymous donations to candidates. European countries are the ones where these types of bans are more popular.
  • Although a minority, some countries allow small anonymous donations to parties (11.1%) and candidates (9%).

Policy Options

Limitations on Private Donations

Although banning private donations altogether is exceptionally rare, it is very common for countries to set limits on the amount a donor can contribute. Donation limitations are intended to reduce the influence that any one donor may have on a political party or candidate, and subsequently on the political process as a whole. Hence, in contrast to bans, donation limits do not necessarily target particular types of interest. For this reason, it is recommended that states introduce additional, qualitative restrictions on the sources of private funding to political parties. This allows political authorities to maintain some degree of control over undesirable financial influences such as from illicit and criminal sources, ensuring political parties’ independence.

When setting donations ceilings it is important to consider what level is too high or too low in a given context. If a limit is too high, it will not be effective since it will not limit donations in practice. Similar to having no limitations at all, this allows for wealthy donors to gain undue influence over the campaign, which perpetuates an uneven playing field, especially for women and marginalized groups, who often lack the financial means and money networks to effectively campaign against well-established and well-connected, male counterparts. For this reason, seeking many small donations is arguably the most accepted formula for political finance contributions, as it keeps large donors from gaining excessive influence over a party or candidate. However, if a ceiling is too low, donors and political candidates and parties will eventually find ways of circumventing it. This encourages more extreme measures for fundraising such as the creation of a destructive “black economy”, which calls upon more illicit forms of funding such as money laundering. As such, well established donations limits should be considered as integral for a working democracy.

Comparative Overview

  • Up to 51.7% of countries in the world (mostly African ones) do not limit the amount a single donor can give to a party over a certain period of time (not election specific).
  • 56.6% of countries limit the amount a donor can give to a candidate.

Policy Options

Limitations on Private “In-Kind” Donations

Similar to private donation limitations, setting restrictions on “in-kind” donations is a complex balancing act. If ceilings are too high, they won’t have any real impact. This goes against one of the main reasons for having donations limitations, which is to limit the undue influence of wealthy figures in political campaigns and therein level the playing field amongst candidates—especially for women and marginalized groups. At the same time, if the ceilings are too low, donors and political entities will find ways of getting around them, which undermines the integrity of the political finance regulatory system on the whole. Thus, setting the right level of restrictions is imperative for encouraging fair and transparent election campaigns. In all cases, however, the value of in-kind donations should be calculated according to “fair market values”.

Comparative Overview

  • Up to 54.5% of countries globally do not limit private “in-kind” donations to political parties.
  • Only 26.6% of countries in the world limit private “in-kind” donations to candidates, and only France does so sometimes.

Policy Options

Public Funding

Public Subsidies to Political Parties

A complementary approach to regulating private donations is to allot political parties with a select amount of state funds. If done correctly, the provision of public funds can positively impact a state’s political financial regulations in a number of ways. To start, it can ensure that all relevant political entities have sufficient resources to reach the electorate, which would foster greater political pluralism. Therein, if coupled with stringent regulations on private funding, public funding could significantly level the political playing field for political competition by providing everyone access to funds for campaigning. In addition, public funding can serve as a tool for negative reinforcement, pressuring political parties to abide by the rules. Such negative reinforcement would entail withholding public funds as a sanction in the event of non-compliance with political finance regulations such as failure to submit regular financial reports. However, if incorrectly implemented and left unregulated, public funding may allow political parties to become too dependent on the state, encouraging “cartelization” and in turn contributing to disconnect with members and decrease in voters’ trust.

Given its widespread appeal and the limited nature of state resources, it is imperative for governments to discern which parties are eligible for such public funds. In some countries, all registered parties may receive public funding. Yet, this comes at the risk of people abusing the system, creating parties or running for office simply to get state funding. For this reason, most countries have a threshold of support that a party must have to gain access to public funding.

Similar to having no threshold at all, having a very low threshold makes it easy for people to take advantage of the system. Conversely, enacting a very high threshold may mean that new political forces find it difficult to establish themselves.

Comparative Overview

  • Globally, only 15% of countries provide public funding to all registered political parties. The majority of which are in Europe and Asia.
  • 28.3% of countries require parties to have representation in an elected body to receive public subsidies.

Policy Options

Distribution Criteria of Public Subsidies to Political Parties

In addition to discerning which political parties are eligible to receive direct public funding, it is important to demarcate just how much money each eligible party will receive. In doing so, it is necessary to consider which methods are most effective, in terms of encouraging political pluralism, and are most efficient in regards of state spending. This varies according to context. Accordingly, distribution criteria of public subsidies plays a key role in leveling the playing field amongst political parties.

Providing the same level of funding to all parties with some support from the electorate as compared to rationing funds according to party popularity, is one way of distributing funds. While this can be seen as the most democratic way and positive in terms of supporting political pluralism, at the same time it can be seen as disregarding the views of the voters since it provides the same financial support to parties that both widely popular or widely disliked Moreover, if there are many eligible parties, more money will have to be distributed to ensure all parties are provided the same amount. Not only would this approach lead to over-burdening the public purse, but would also increase the risk of party system fragmentation. A party split would--for instance--lead to additional public funds being drawn, while a merger would mean parties receive less funds. In this regard, this approach would be a disincentive for consolidation of a country´s political party system.

A more common option therefore is to allocate all or some of the funds in proportion to the support a party has received in elections, such as in the form of the share of votes or seats, or number of fielding candidates, though the latter is a worse indicator of support/activity level. This approach more effectively connects financial support to party popularity and, thus, the desires of the electorate. The downside of proportional allocation however is that most of the public money may end up with the government party, which arguably needs it the least since it already has the greatest amount of support and access to resources.

Reimbursement for electoral expenses is an alternative way of allocating public funds. The merit of this is that it incentivizes both political parties and candidates to raise funds privately ahead of election, while diversifying their sources of income and fortifying social bonds with party members and political supporters. However, electoral reimbursements can also favor wealthy and incumbent actors. For that reason, organizations such as the European Commission for Democracy through Law (Venice Commission) and the Organization for Security and Cooperation in Europe’s Office for Democratic Institutions and Human Rights (OSCE/ODIHR) argue against pure reimbursement systems in public funding, especially post-election (International IDEA, 2014: 34).

Although the regime of electoral reimbursement should be more liberal than the one regulating public subsidies for ordinary activities, in order to guarantee a reasonable level of political representation, it should be strict enough to avoid extreme fragmentation and/or the creation of parties responding to pure personal interests (i.e. “empty vessels”).

Comparative Overview

  • Almost one quarter of the countries globally give the same level of funding to all parties.
  • Globally, 31.7% of states proportion the amount public funds a party receives according to the number of votes it receives. This is more popular than basing it off the number of seats it holds, which 20.6% of states do.
  • Very few countries (2.2%) use members and/or candidates as criteria for distribution.
  • “Matching funding” (i.e. distribution on the basis of private funds collected) is even less popular. The most relevant example of this type of allocation is that of Germany.

Policy Options

Free or Subsidized Media Access for Political Parties

In addition to direct funding, governments can also provide indirect forms of public funding. Media access is a common form of indirect public funding, because it gives all political parties and candidates an opportunity to access the media, especially for countries that require extremely expensive TV advertisements. The allocation formula should seek a fair opportunity for each party, taking into account ‘any other indication of public support’ in order to ensure the fair treatment of government and opposition, major and minor parties, established and new parties. Media access can also be used to promote gender equality and increase the number of female candidates.

Comparative Overview

  • Globally, 64.4% of countries provide media access to political parties.
  • However, only 53.1% countries globally provide media access for candidates.
  • This type of indirect funding is most popular among African countries.

Policy Options

Free or Subsidized media access for political parties in different regions (Asia, Africa, Europe, Americas)

Non-Cash Incentives or related State Benefits to Political Parties

These types of benefits encourage parties and candidates to diversify their revenue sources. The advantage of indirect public funding as compared to direct funding is that it is easier to regulate how the funds are utilized. Moreover, it tends to be less burdensome on taxpayers. That said, a significant disadvantage of this type of support is that it is not always useful for helping stakeholders to effectively reach the electorate.

Comparative Overview

  • Globally, 32.8% of countries do not provide any type of indirect public funding (media excluded).
  • Of those which do, tax relief is the most popular benefit (33.3%), followed by free campaign related premises (16.1%) and spaces (14.4%).
  • Free subsidized postage cost (5.6%) and/or transport (3.3%) is also available in a reduced number of countries.

Policy Options

Earmarking Public Funds to Promote Gender Equality

Gender inequality in the political process continues to be a major concern in countries worldwide. Overcoming inherent challenges to achieving gender equality in politics necessitates action in many areas. Financial obstacles, in particular, are often cited as a major factor contributing that undermines gender equality in politics. Women tend have less access than men to resources necessary to successfully seek a party nomination or stand in an election (i.e. financial support, influential networks, etc.). Political parties tend to nominate men to winnable positions so that they can benefit from such resources. For this reason, gender-targeted public funding can be seen as a crucial mechanism for addressing such gender imbalances.

Gender-targeted public funding denotes systems where either the eligibility of a political party to obtain some or all of its public funding, or the amount of public funding that an eligible political party receives, is tied to provisions related to gender equality, or where a certain amount of public funding is earmarked for gender-related purposes. Public funds earmarked for gender-related initiatives can be seen as a ‘soft option’ for promoting gender equality in politics as it gives women the necessary resourses to compete in political landscapes.

Comparative Overview

  • A very tiny minority of countries (5.1%) globally earmark funds for gender activities.
  • Examples of public subsidies earmarked for the promotion of youth (e.g. Ireland, Netherlands), education (e.g. Netherlands, Serbia) or people with disability (e.g. Scotland in UK) are even less.

Policy Options

Regulations on Spending

Spending Limits for Candidates and Parties

The main purpose of spending ceilings is to reduce the advantages of political parties and candidates with access to large amounts of money rather than to regulate the influence of individual donors. Thus, spending ceilings should be set at the right level to curb the advantage of those with access to a lot of money without --at the same time-- hindering inclusive and engaging campaigns.

Comparative Overview

  • Globally, around 31.7% of countries limit the amounts that political parties may spend.
  • Over 46% of countries globally, limit candidate spending.
  • Both types of limits are to be found more often in the European continent.

Policy Options

Regulations on Vote Buying

Given the gravity of vote buying for the normal functioning of the democratic process, many countries ban any form of election bribery. Criminal sanctions are therefore required to prevent and penalize this type of violation.

Comparative Overview

  • Most countries in the world (91.1%) have a ban on vote buying, often with very serious sanctions attached.
  • All Asian and Oceania’s countries are especially rigorous in this respect.

Policy Options

Spending Limits for Third Parties

The lack of effective restrictions on third party spending is an increasing challenge to spending limits. In the absence of such restrictions, other spending limits will be evaded by re-channelling election spending through supposedly independent committees and interest groups. Third party campaigners are often regarded as non-party campaigners. These include faith-based organizations, charities, individual persons or private companies. They campaign for political parties, candidates or specific issues in the run-up to elections, yet they do not stand as political parties or candidates. In instances where third party spending can be seen as a way to persuade voters into voting for or against a political party or a select type of candidates, there should be regulations in place to mitigate such influence. In practice however, the activities of many private entities and related organizations and their impact are often difficult to measure. The definition of third party campaigning, and the kinds of political activities it encompasses, are still subject for debate. Its regulation therefore remains challenging for many countries.

Comparative Overview

  • Globally, a small percentage of countries (13.3%) ban third parties from spending on campaign activities.
  • 42.8% of countries globally do not have any spending limits on campaign activities.

Policy Options

Reporting, Oversight and Sanctions

Regularity of Political Parties’ Financial Reporting

At least some kind of reporting obligations are necessary to achieve the transparency called for in the United Nations Convention Against Corruption (UNCAC), allowing voters to make informed decisions when they go to the polling station. One should not forget that the fear of scandals and of losing public support can serve as a better deterrence against misbehavior than any legal sanctions. At the same time, regular reporting makes it easier for those responsible for enforcing donation and spending bans and limits to oversee whether these rules are being followed. While violators cannot be expected to admit to infringements in their reports, requiring them to provide financial accounts provides a “paper” trail that can assist further investigations. As a matter of fact, political parties/candidates should be required to submit campaign financing reports to the proper authorities within a period of no more than 30 days after elections. This is to keep reports as up-to-date as possible and to mitigate risks of tampering or destruction. Filing basic information prior to the start of a campaign can also help to achieve the goals cited above. In instances where disclosure reports are required during the non-campaign period, they should be submitted at least on an annual basis to keep an accurate account of party finances.

Comparative Overview

  • Globally, 76.7% of countries require parties to report regularly on their finances.
  • Of these countries, only 59.2% require that parties report on their campaign finances.
  • In contrast, 66.3% of countries globally, require that candidates report regularly on campaign finances.
  • European countries are the strictest in this regard.

Policy Options

Transparency in Political Finances

In an effort to support transparency, it is good practice for financial reports to be made available to the public in a timely manner. These should be easy to understand, and presented in easily accessible and searchable formats such as via Internet. However, while publication of financial reports is crucial for establishing public confidence in the functions of a party, reporting requirements must also strike a balance between necessary disclosure and the privacy concerns.

Comparative Overview

  • Most countries in the world (60.1%) require financial reports from parties/candidates to be made public. In Europe, alone, up to 93.2% countries are required to do this.
  • However, while some countries may make reports public, they may also make them very difficult to access.

Policy Options

Comprehensiveness of Political Finance Reports

For the sake of transparency, reports should contain enough details in order to be useful and understandable for the general public. In this context, all disclosure reports should be produced on a consolidated basis to include all levels of party activities.

Reports should clearly distinguish between income and expenditures, and include (where applicable) both general party finance and campaign finance. Revealing identity of donors can be controversial, especially in some (less democratic) countries. For that reason, a significant number of countries (18.9%) only require disclosure of donor identities when their contributions go above the set limit. This approach not only enable countries to try to protect the identity of smaller donors, but also to limit the administrative burden on those required to submit report.

Comparative Overview

  • Globally, 51.1% of countries require political parties/candidates to reveal the identity of their donors. This percentage is even higher in Europe where around 61.4% of countries are expected to do so.

Policy Options

Agencies in charge of Political Finance Oversight

Effective enforcement requires a public institution with a clear mandate and enough independence, resources and willingness to engage with political finance issues. It is essential that oversight authorities are impartial as well as independent from political pressure. In some countries, the authority receiving and controlling the report is not always the same.

Comparative Overview

  • Most countries (47.5%) empower their Electoral Management Bodies (EMB) to examine financial reports from political parties/candidates.
  • 15.3% of countries have created a special organ with such function.
  • Some countries prefer to empower an administrative i.e. “Auditing agency” (14.1%), judicial body i.e. “Court” (8.5%) or governmental institution i.e. “Ministry” (10.7%).
  • Only 3.4% leave such task to a parliamentary unit.
  • 13% of the countries contain no disposition in this regard at all.

Policy Options

Mandate of Oversight Agencies

Public institutions responsible for enforcing political finance regulations must have both the mandate and the capacity necessary to carry out their role effectively—and must act independently and with conviction. This does not mean that they should seek to impose strict penalties for the smallest of violations. Positive engagement with political stakeholders will increase their understanding of the need for financial oversight and their willingness to comply. Proportionality and the impact on political pluralism and the democratic process should be considered when imposing any sanctions. Enforcing institutions should also follow general good regulatory practice such as transparency, consistency and accountability.

For this reason, it is essential that they are given the power to monitor accounts and conduct audits of financial reports submitted by parties and candidates. Audits should be non-discriminatory and objective in their application in all cases. For all these reasons, it is essential that oversight authorities have:

  • a clear and sufficient mandate that does not overlap with that of other institutions;
  • an inclusive and transparent process of leadership appointments that ensures independence from political pressures and public confidence;
  • secured tenure of leadership and staff to protect against undue influence;
  • sufficient funding and control over the budget of the institution; and
  • The adoption of an attitude within the institution that it will act impartially and transparently and engage with the regulated community to (wherever possible) encourage compliance and prevent violations.

Comparative Overview

  • In the majority of countries, oversight agencies are granted multiple powers to monitor financial reports and/or breaches of political finance regulations.
  • 41.9% of countries globally carry out investigations.
  • The most common power given is to request additional information from potential violators, present in 43.6% of the countries. But only 23.8% have the power to request additional information from others.
  • In 40.1% of countries around the world, institutions have the power to impose sanctions.

Policy Options

Sanctions on Political Finance Violations

Sanctions are always needed to provide for the effective enforcement of rules and to punish those who violate them. They should range from financial measures, such as the denial or reduction of public funding, to stronger, administrative and criminal measures, such as the removal of the party’s electoral list from the ballot.

Sanctions should be always enforceable, dissuasive and proportionate to the nature of the violation. For example, they could range from a warning to a small fine (for failing to submit reports on time) to withholding public funding or larger fines (for continued refusal to submit reports in spite of reminders). In any case, party bans or dissolutions should be reserved to exceptionally serious violations and/or extreme cases. Sanctions should not only target violations of party finance regulations but also those parties which do not comply with legal measures aimed at ensuring gender equality. It is important to remember that without proper enforcement, sanctions lack the capacity to realize any positive change. This undermines the entire political financial regulatory system.

Comparative Overview

  • Fines are the most popular sanctions. Almost 80% of the world countries include some type of fine in their legislation.
  • Worldwide, more than half of all countries also include prison to sanction financial violations.
  • Loss of public funding is used in nearly 33% of the countries that provide it.
  • Party forfeiture is practiced in only 23.3% of countries, and no more than 21% of countries enforce some punishment related to dissolution.

Policy Options

Introducción

Resumen general

La Herramienta Para el Diseño del Financiamiento Político tiene por fin dotar a los políticos, encargados de formular políticas, funcionarios de partidos políticos, organismos de supervisión, investigadores, ONG y observadores de la sociedad civil de una mayor comprensión de las regulaciones del financiamiento político tal y como se presentan en todo el mundo. La importancia de una regulación sólida en el ámbito del financiamiento político es superlativa. Ante la ausencia de una legislación sobre financiamiento político, o en el contexto de un sistema financiero mal regulado, es más probable que ocurran prácticas corruptas y antidemocráticas. Así pues, la base de todo Estado democrático plenamente operativo es la asignación justa y transparente de recursos entre los partidos políticos y los candidatos a fin de garantizar la integridad de la participación y la representación políticas, y un terreno equilibrado para una competencia política equitativa. Esto significa que los fondos políticos se distribuyan, limiten, prohíban, regulen y divulguen de manera eficaz, con conocimiento, y en conformidad con los contextos más generales. Por lo tanto, la Herramienta tiene como objetivo desarrollar la capacidad del usuario para tomar decisiones políticas informadas en torno al financiamiento político, de acuerdo con los contextos y necesidades del país elegido.

La Herramienta Para el Diseño del Financiamiento Político fue creada por el Instituto Internacional para la Democracia y la Asistencia Electoral (IDEA Internacional) en el marco del proyecto patrocinado por la Unión Europea ‘Level Up: Financiamiento Político con integridad’(Level Up: Political Finance with Integrity). El proyecto fue llevado a cabo por IDEA Internacional en asociación con el Centro de Formación Electoral Permanente (Centre for Continued Electoral Training, CCET) en Moldavia; el Foro de la Sociedad Abierta (Open Society Forum, OSF) en Mongolia; y Semillas para la Democracia (Semillas) en Paraguay. Las experiencias de estos países han contribuido a dar forma a esta Herramienta, que tiene por objeto ayudar a los países y regiones de todo el mundo a mejorar los marcos regulatorios y de conformidad del financiamiento político para combatir de un mejor modo la corrupción y la influencia indebida del dinero.

Cómo funciona la Herramienta

A partir de datos globales comparativos tomados de la Base de datos de financiamiento políticode IDEA Internacional, la Herramienta Para el Diseño del Financiamiento Político Político proporciona a los gobiernos y a los creadores de políticas una guía de fácil uso para explorar las opciones normativas en el ámbito de la financiación política. La Herramienta consta de cuatro categorías temáticas: «Financiación privada», «Financiación pública», «Límites de gasto» y «Presentación de informes, supervisión y sanciones». Cada categoría cubre un aspecto distinto del financiamiento político y sus regulaciones. Al hacer clic en uno de estos temas, la Herramienta revela una serie de cuestiones clave relacionadas con aquél. La Herramienta proporciona un «Resumen general» del tema, una «Guía profesional» con los datos disponibles de los países relacionados con la cuestión, y propuestas de «Opciones normativas» para abordar el tema. Estas opciones normativas pueden estar dirigidas tanto a los candidatos como a los partidos políticos. Al hacer clic en la estadística de un país o en una opción normativa de su interés, la Herramienta lo dirigirá a la Base de datos de financiamiento político de IDEA Internacional, donde podrá obtener más información sobre ese tema.

Financiación privada

Regulación de los intereses externos

La finalidad de las prohibiciones dirigidas a este tipo de donaciones es la de regular las contribuciones que se consideran potencialmente perjudiciales para el proceso democrático. En particular, los países tienden a prohibir las donaciones extranjeras para evitar la influencia externa y proteger el principio de autodeterminación. Con el fin de limitar la influencia de intereses creados en la financiación y garantizar la independencia de los partidos y candidatos frente a los intereses especiales, algunos países también regulan las donaciones de empresas. Las donaciones de entidades (semi)públicas suelen estar prohibidas para evitar el uso de fondos públicos con fines políticos. De igual modo, las donaciones de empresas con contratos gubernamentales suelen prohibirse con el objetivo de reducir el riesgo de donaciones a cambio de algo quid pro quo y evitar la influencia indebida de asociaciones con intereses organizados. Por otra parte, a veces se prohíben las donaciones sindicales para equilibrar la proscripción de las donaciones de empresas en sistemas en los que algunos partidos dependen de contactos empresariales que pueden estar vinculados a movimientos sindicales.

Resumen comparativo

  • Las donaciones extranjeras están prohibidas en la mayoría de los países (el 67,2 % de los países prohíben las donaciones extranjeras a los partidos y el 55,9 % a los candidatos , y casi el 90% de los países asiáticos prohíben estas últimas).
  • Otro tipo común de prohibición es respecto de las donaciones de entidades anónimas a partidos políticos (el 56,1 % de los países las prohíben) o candidatos (el 43,5 % de los países).
  • Cerca del 70% de los países permiten las donaciones de empresas y de sindicatos. En general, las prohibiciones de donaciones empresariales son menos comunes. Sin embargo, son más habituales en el caso de empresas con algún tipo de afiliación gubernamental. Las prohibiciones a las donaciones de empresas son más comunes en el continente europeo.

Opciones normativas

  • Sin prohibiciones
  • Prohibición de donaciones de empresas (Candidato / Partido )
  • Prohibición de donaciones por parte de empresas de titularidad parcialmente estatal (Candidato / Partido )
  • Prohibición de donaciones de empresas con contratos con el Estado (Candidato / Partido)
  • Prohibición de intereses extranjeros (Candidato / Partido)
  • Prohibición de donaciones por parte de sindicatos (Candidato / Partido)

Controles para una mayor claridad y transparencia de las donaciones privadas

A fin de garantizar la transparencia del financiamiento de los partidos y un mayor control del cumplimiento de las regulaciones sobre la financiación política, la mayoría de los países prohíben las donaciones anónimas. Sin embargo, algunos países permiten pequeñas donaciones anónimas para proteger la privacidad de los donantes ordinarios. Muchos países también regulan las donaciones en efectivo y otras conexas en especie, debido a las dificultades para rastrearlas e identificarlas. Para ello, muchos países exigen que las donaciones se realicen a través del sistema bancario.

Resumen comparativo

  • La mayoría de los países (56,1 %) prohíben a los partidos políticos aceptar contribuciones anónimas.
  • Aproximadamente el 43,5 % de los países también prohíben las donaciones anónimas a los candidatos. Este tipo de prohibiciones son más populares en los países europeos.
  • Si bien son una minoría, algunos países permiten pequeñas donaciones anónimas a los partidos (11,1 %) y a los candidatos (9 %).

Opciones normativas

Limitaciones a las donaciones privadas

Si bien la prohibición total de las donaciones privadas es muy poco frecuente, es habitual que los países establezcan límites al monto que un donante puede aportar. Estas restricciones tienen por objeto reducir la influencia que un donante puede tener sobre un partido político o candidato y, ulteriormente, sobre el proceso político en su conjunto. Así pues, a diferencia de las prohibiciones, los límites a las donaciones no se dirigen necesariamente a tipos particulares de intereses. Por esta razón, se recomienda que los estados introduzcan restricciones cualitativas adicionales sobre las fuentes de financiación privada de los partidos políticos. Ello permite a las autoridades políticas mantener un cierto grado de control sobre las influencias financieras indeseables, como las procedentes de fuentes ilícitas y delictivas, lo que garantiza la independencia de los partidos políticos.

Al momento de fijar topes máximos a las donaciones, es importante tener en cuenta qué nivel es demasiado alto o demasiado bajo en un contexto determinado. Si un tope es demasiado alto, no será efectivo ya que no limitará las donaciones en la práctica, y sería casi como no tener ninguna restricción. Ello permite a los donantes adinerados obtener una influencia indebida excesiva sobre la campaña, lo que perpetúa la disparidad en las condiciones de competencia, especialmente para las mujeres y los grupos marginados, que a menudo carecen de los medios financieros y las redes de dinero para hacer campaña de manera efectiva contra sus contrapartes masculinas ya consolidadas y con contactos. Por este motivo, la búsqueda de muchas donaciones pequeñas es casi indiscutiblemente la fórmula más aceptada para las contribuciones del financiamiento político, ya que evita que los grandes donantes obtengan una influencia desproporcionada sobre un partido o candidato. Sin embargo, si el tope es demasiado bajo, los donantes, candidatos y partidos políticos encontrarán tarde o temprano formas de eludirlo. Ello propicia medidas más extremas para la recaudación de fondos, como la generación de una "economía no registrada" destructiva, que acude a más medios ilícitos de financiación, como el lavado de dinero. Como tal, la existencia de límites sólidos a las donaciones debe ser vista como una parte integral de una democracia efectiva.

Resumen comparativo

  • Hasta un 51,7% de los países del mundo (la mayoría africanos) que no limitan el monto que un mismo donante puede dar a un partido durante un cierto período de tiempo (no específico para elecciones).
  • El 56,6% de los países limitan la cantidad que un donante puede dar a un candidato.

Opciones normativas

*Las donaciones se extienden por un período de tiempo y no son específicas para una elección.

Límites a las donaciones privadas "en especie"

Al igual que en el caso de los límites a las donaciones privadas, el establecimiento de restricciones a las donaciones "en especie" es un acto complejo de equilibrio. Si el tope es demasiado alto, no tendrá ningún impacto real, lo que va en contra de una de las principales razones para imponer límites a las donaciones, que es restringir la influencia indebida de personalidades adineradas en las campañas políticas y así nivelar la competencia entre los candidatos, especialmente para las mujeres y los grupos marginados. Al mismo tiempo, si el tope es demasiado bajo, los donantes y las entidades políticas encontrarán formas de eludirlos, lo que socava la integridad del sistema regulador de la financiación política en su conjunto. Por lo tanto, establecer el nivel adecuado de restricciones es fundamental para promover campañas electorales justas y transparentes. En todos los casos, sin embargo, el valor de las donaciones en especie debe calcularse de acuerdo con los "valores justos de mercado".

Resumen comparativo

  • Hasta un 54,5 % de los países del mundo no limitan las donaciones privadas "en especie" a los partidos políticos.
  • Solo el 26,6 % de los países del mundo limitan las donaciones privadas "en especie" a los candidatos, y solo Francia lo hace en ocasiones.

Opciones normativas

Financiación pública

Subvenciones públicas a los partidos políticos

Un enfoque complementario para regular las donaciones privadas es asignar a los partidos políticos una cantidad determinada de fondos estatales. Si se hace correctamente, la provisión de fondos públicos puede incidir positivamente en las regulaciones del financiamiento político de un país de varias maneras. Para empezar, puede garantizar que todas las entidades políticas relevantes dispongan de recursos suficientes para llegar al electorado, lo que fomentaría un mayor pluralismo político. En este sentido, si se combina con regulaciones estrictas sobre financiación privada, la financiación pública podría nivelar significativamente la competencia política al proporcionar a todos el acceso a fondos para hacer campaña. Además, la financiación pública puede servir como una herramienta disuasiva que presione a los partidos políticos para que cumplan las normas, al implicar la retención de fondos públicos como sanción en caso de incumplimiento de las normas de financiación política, como la falta de presentación de informes financieros periódicos. Sin embargo, si se implementa de modo incorrecto y se deja sin regular, la financiación pública puede dar lugar a que los partidos políticos se vuelvan demasiado dependientes del Estado, lo cual fomentaría la «cartelización» y, a su vez, contribuiría a una desconexión con los integrantes y a una disminución de la confianza de los votantes.

Habida cuenta de su atractivo generalizado y de la naturaleza limitada de los recursos estatales, es fundamental que los gobiernos determinen qué partidos pueden solicitar esos fondos públicos. En algunos países, todos los partidos registrados pueden recibir financiación pública. Sin embargo, esto conlleva el riesgo de que las personas se abusen del sistema, creando partidos o presentándose a las elecciones solo para obtener fondos estatales. Por esta razón, la mayoría de los países establecen un umbral de apoyo que un partido debe alcanzar para acceder a la financiación pública. En este sentido, el hecho de fijar un umbral muy bajo facilita que se abuse del sistema, lo que en la práctica sería casi como no fijar ningún piso. Por el contrario, implementar un umbral muy alto puede suponer que a las nuevas fuerzas políticas les resulte más difícil establecerse.

Resumen comparativo

  • Solo el 15 % de los países de todo el mundo proporcionan financiación pública a todos los partidos políticos registrados. La mayoría se encuentran en Europa y Asia.
  • El 28,3 % de los países exigen que los partidos tengan representación en un órgano electivo para recibir subvenciones públicas.

Opciones normativas

Criterios de distribución de las subvenciones públicas a los partidos políticos

Además de analizar qué partidos políticos pueden recibir financiamiento público directo, es importante delimitar cuánto dinero recibirá cada uno de ellos. Para eso, es necesario considerar qué métodos son más eficaces, en términos de fomento del pluralismo político, y más eficientes en lo que respecta al gasto público. Esto varía según el contexto. En consecuencia, los criterios de distribución de las subvenciones públicas desempeñan un papel fundamental a los efectos de favorecer la igualdad de condiciones entre los partidos políticos.

Brindar el mismo nivel de financiación a todos los partidos que cuentan con algo de apoyo del electorado en comparación con la distribución proporcional de los fondos en función de la popularidad del partido, es una manera de distribuir los fondos. Si bien esta puede considerarse la forma más democrática y positiva de apoyar el pluralismo político, al mismo tiempo puede interpretarse que hace caso omiso de la opinión del votante, ya que tanto los partidos ampliamente populares como aquellos ampliamente impopulares reciben igual cantidad de apoyo financiero. Además, si hay muchos partidos en condiciones de solicitar fondos, habrá que distribuir más dinero para asegurar que todos reciban la misma cantidad. Este enfoque no sólo llevaría a sobrecargar el erario público, sino que también aumentaría el riesgo de fragmentación del sistema de partidos. La división de un partido podría, por ejemplo, provocar que se demanden fondos públicos adicionales, mientras que una alianza de partidos implicaría que éstos recibieran menos fondos. En este sentido, este sistema sería un desincentivo para la consolidación del sistema de partidos políticos de un país.

Por lo tanto, una opción más común es asignar la totalidad o parte de los fondos en proporción al apoyo que un partido ha recibido en las elecciones, como por ejemplo de acuerdo al porcentaje de votos o escaños, o a la cantidad de candidatos postulados, si bien este último es un peor indicador del nivel de apoyo/actividad. Este enfoque conecta de manera más eficaz el apoyo financiero con la popularidad del partido y, por lo tanto, con los deseos del electorado. La desventaja de la asignación proporcional, sin embargo, es que la mayor parte del dinero público puede terminar en manos del partido oficialista, que ciertamente es el que menos lo necesita, ya que de por sí cuenta con mayor apoyo y acceso a los recursos.

El reembolso de los gastos electorales es una forma alternativa de asignar los fondos públicos. El mérito de esto es que incentiva tanto a los partidos políticos como a los candidatos a recaudar fondos de manera privada antes de las elecciones, a la vez que diversifica sus fuentes de ingresos y fortalece los lazos sociales con los miembros de los partidos y quienes apoyan a dichos partidos. Sin embargo, los reembolsos electorales también pueden favorecer a los partidos adinerados y a los que ya están en el poder. Por esa razón, organizaciones como la Comisión Europea para la Democracia por el Derecho (Comisión de Venecia) y la Oficina de Instituciones Democráticas y Derechos Humanos de la Organización para la Seguridad y la Cooperación en Europa (OSCE/OIDDH) se oponen a los sistemas puros de reembolso en la financiación pública, especialmente después de las elecciones (IDEA Internacional, 2014: 37).

Si bien el régimen de reembolso electoral debería ser más laxo que el que regula las subvenciones públicas a las actividades ordinarias, a los fines de garantizar un nivel razonable de representación política, debe ser lo suficientemente estricto como para evitar la fragmentación extrema o la creación de partidos que respondan a intereses puramente personales («contenedores vacíos»).

Resumen comparativo

  • Casi una cuarta parte de los países del mundo otorgan el mismo nivel de financiación a todos los partidos.
  • El 31,7 % de los Estados del mundo otorgan fondos públicos a los partidos de acuerdo con el número de votos que reciben. Este criterio es más popular que aquel basado en el número de escaños, que es el que aplica el 20,6 % de los Estados.
  • Muy pocos países (2,2 %) utilizan la cantidad de miembros o candidatos como forma de distribución.
  • La "financiación de contrapartida" (la distribución sobre la base de los fondos privados recaudados) es aún menos popular. El ejemplo más relevante de este tipo de asignación es el de Alemania.

Opciones normativas

Acceso gratuito o subvencionado a los medios de comunicación para los partidos políticos

Además de la financiación directa, los gobiernos también pueden brindar formas indirectas de financiación pública. El acceso a los medios de comunicación es una forma común de financiación pública indirecta, ya que ofrece a todos los partidos políticos y candidatos la oportunidad de acceder a los medios de comunicación, especialmente en aquellos países que demandan anuncios televisivos muy caros. La fórmula de asignación debe procurar una oportunidad justa para cada partido, tomando en cuenta "cualquier otra indicación de apoyo público", con el fin de garantizar un trato equilibrado al gobierno y a la oposición, a los partidos mayoritarios y a los minoritarios, a los partidos tradicionales y a los nuevos. El acceso a los medios de comunicación también puede utilizarse para promover la igualdad de género y aumentar el número de candidatas mujeres.

Resumen comparativo

  • El 64,4 % de los países del mundo facilitan el acceso a los medios de comunicación a los partidos políticos.
  • Sin embargo, solo el 53,1 % de los países lo hace con respecto a los candidatos.
  • Este tipo de financiación indirecta es especialmente popular entre los países africanos.

Opciones normativas

Incentivos no monetarios o beneficios estatales conexos para los partidos politicos

Este tipo de beneficios estimula a los partidos y candidatos a diversificar sus fuentes de ingresos. La ventaja de la financiación pública indirecta en comparación con la financiación directa es que es más fácil regular cómo se utilizan los fondos. Además, tiende a ser menos gravosa para los contribuyentes. Dicho esto, una desventaja significativa de este tipo de apoyo es que no siempre es útil para ayudar a las partes interesadas a llegar efectivamente al electorado.

Resumen comparativo

  • El 32,8 % de los países del mundo no proporcionan ningún tipo de financiación pública indirecta (excluidos los medios de comunicación).
  • De los que sí lo hacen, el beneficio más popular es la desgravación fiscal (33,3 %), seguido de la disponibilidad gratuita de instalaciones (16,1 %) y espacios (14,4 %) para la campaña.
  • En un número reducido de países también se subvencionan sin costo los gastos postales (5,6 %) o de transporte (3,3 %).

Opciones normativas

Asignación de fondos públicos para promover la igualdad de género

La desigualdad de género en el proceso político sigue siendo una preocupación importante en todos los países. La superación de los desafíos inherentes al logro de la igualdad de género en la política requiere la adopción de medidas en muchas esferas. Los obstáculos financieros, en particular, se citan a menudo como un factor transcendental que contribuye a socavar la igualdad de género en la política. Las mujeres suelen disponer de menos acceso que los hombres a los recursos necesarios para buscar con éxito la nominación de un partido o presentarse como candidatas en una elección (es decir, apoyo financiero, redes influyentes, etc.). Los partidos políticos tienden a designar a los hombres para que ocupen puestos con posibilidades de ser ganados, de modo que puedan beneficiarse de esos recursos. Por esta razón, la financiación pública con perspectiva de género puede considerarse un mecanismo crucial para corregir esos desequilibrios de género.

La desigualdad de género en el proceso político sigue siendo una preocupación importante en todos los países. La superación de los desafíos inherentes al logro de la igualdad de género en la política requiere la adopción de medidas en muchas esferas. Los obstáculos financieros, en particular, se citan a menudo como un factor transcendental que contribuye a socavar la igualdad de género en la política. Las mujeres suelen disponer de menos acceso que los hombres a los recursos necesarios para buscar con éxito la nominación de un partido o presentarse como candidatas en una elección (es decir, apoyo financiero, redes influyentes, etc.). Los partidos políticos tienden a designar a los hombres para que ocupen puestos con posibilidades de ser ganados, de modo que puedan beneficiarse de esos recursos. Por esta razón, la financiación pública con perspectiva de género puede considerarse un mecanismo crucial para corregir esos desequilibrios de género.

Resumen comparativo

  • Una minoría muy pequeña de los países del mundo (5,1 %) destina fondos para actividades de género.
  • Los ejemplos de subvenciones públicas destinadas a la promoción de la juventud (por ejemplo, Irlanda y los Países Bajos), la educación (por ejemplo, los Países Bajos y Serbia) o las personas con discapacidad (por ejemplo, Escocia dentro del Reino Unido) son aún menores.

Opciones normativas

  • Sin asignación
  • Financiación pública con perspectiva de género (Candidato / Partido )
Regulación de los gastos

Límites de gastos para candidatos y partidos

El objetivo principal de los topes de gastos es reducir las ventajas de los partidos políticos y candidatos con acceso a grandes cantidades de dinero, en lugar de regular la influencia de los donantes individuales. Por lo tanto, los topes deben fijarse en el nivel adecuado para frenar la ventaja de aquellos que tienen acceso a mucho dinero sin que, al mismo tiempo, obstaculicen las campañas inclusivas y atractivas.

Resumen comparativo

  • El 31,7 % de los países del mundo limitan las cantidades que pueden gastar los partidos políticos.
  • Más del 46 % de los países del mundo limitan el gasto de los candidatos.
  • Ambos tipos de límites son más frecuentes en el continente europeo.

Opciones normativas

Regulaciones sobre la compra de votos

Dada la gravedad de la compra de votos para el normal funcionamiento del proceso democrático, muchos países prohíben toda forma de soborno electoral. Por lo tanto, se requieren sanciones penales para prevenir y punir este tipo de infracciones.

Resumen comparativo

  • La mayoría de los países del mundo (91,1 %) prohíben la compra de votos, que a menudo acarrea sanciones muy graves.
  • Todos los países de Asia y Oceanía son especialmente rigurosos en este punto.

Opciones normativas

Límites de gastos para terceros

La falta de restricciones efectivas a los gastos de terceros es un reto cada vez mayor en materia de límites de gasto. En ausencia de tales restricciones, los otros límites de gasto se eluden mediante la reconducción del gasto electoral a través de comités y grupos de interés supuestamente independientes. Los terceros que hacen campaña son considerados a menudo como apartidarios. Entre ellos se incluyen las organizaciones religiosas o benéficas, personas individuales o empresas privadas. Hacen campaña a favor de partidos políticos, candidatos o temas específicos en el período previo a las elecciones, pero no se presentan como partidos políticos o candidatos. En los casos en que el gasto de terceros puede verse como una forma de persuadir a los votantes para que voten a favor o en contra de un partido político o de un tipo determinado de candidatos, deben existir normas para mitigar dicha influencia. En la práctica, sin embargo, las actividades de muchas entidades privadas y organizaciones conexas y sus efectos suelen ser difíciles de medir. La definición de campaña por parte de terceros, y el tipo de actividades políticas que abarca, siguen siendo objeto de debate. Por lo tanto, su regulación sigue siendo un desafío para muchos países.

Resumen comparativo

  • Un pequeño porcentaje de países del mundo (13,3 %) prohíbe a terceros gastar en actividades de campaña.
  • El 42,8 % de los países del mundo no establecen ningún límite de gasto en actividades de campaña.

Opciones normativas

Presentación de informes, supervisión y sanciones

Regularidad de los informes financieros de los partidos políticos

Es necesario que haya al menos algún tipo de obligación de informar para lograr la transparencia exigida por la Convención de las Naciones Unidas contra la Corrupción (CNUCC), con el fin de permitir a los votantes tomar decisiones informadas cuando acuden a las urnas. No hay que olvidar que el miedo a los escándalos y a la pérdida del apoyo del público puede ejercer una mejor disuasión contra las malas conductas que cualquier sanción legal. A la vez, la presentación periódica de informes facilita a los responsables de hacer cumplir las prohibiciones y limitaciones de donaciones y gastos la tarea de supervisar el cumplimiento efectivo de estas normas. Si bien no se puede esperar que los infractores admitan las faltas en sus informes, el hecho de exigirles que presenten cuentas financieras proporciona un rastro "en papel" que puede ser de ayuda en investigaciones posteriores. De hecho, se debería exigir a los partidos y candidatos políticos que presenten informes sobre la financiación de las campañas electorales a las autoridades competentes en un plazo no superior a 30 días después de las elecciones. Ello a los fines de mantener los informes tan actualizados como sea posible y mitigar los riesgos de manipulación o destrucción de pruebas. La presentación de información básica antes del inicio de una campaña también puede ayudar a lograr los objetivos mencionados anteriormente. En los casos en que se requieran informes de divulgación durante el período ajeno a la campaña, éstos deben presentarse al menos una vez al año para mantener un registro preciso de las finanzas del partido.

Resumen comparativo

  • El 76,7 % de los países del mundo exigen que los partidos informen regularmente sobre sus finanzas.
  • De estos países, sólo el 59,2 % requiere que los partidos informen sobre las finanzas de sus campañas.
  • En cambio, el 66,3% de los países del mundo exigen que los candidatos informen regularmente sobre el financiamiento de las campañas.
  • Los países europeos son los más estrictos en este sentido.

Opciones normativas

Transparency in Political Finances

In an effort to support transparency, it is good practice for financial reports to be made available to the public in a timely manner. These should be easy to understand, and presented in easily accessible and searchable formats such as via Internet. However, while publication of financial reports is crucial for establishing public confidence in the functions of a party, reporting requirements must also strike a balance between necessary disclosure and the privacy concerns.

Resumen comparativo

  • La mayoría de los países del mundo (60,1 %) exigen que los informes financieros de los partidos y candidatos se hagan públicos. En Europa, el 93,2 % de los países están obligados a hacerlo.
  • Sin embargo, no obstante hacer públicos sus informes, algunos países dificultan su acceso.

Opciones normativas

Exhaustividad de los informes de financiamiento político

En aras de la transparencia, los informes deben contener suficientes detalles a fin de ser útiles y comprensibles para el público en general. En este contexto, todos los informes de divulgación deben elaborarse sobre una base integral para incluir todos los niveles de las actividades de los partidos.

Los informes deben distinguir claramente entre ingresos y gastos, e incluir (cuando corresponda) tanto la financiación general de los partidos como la financiación de las campañas. Divulgar la identidad de los donantes puede ser controvertido, especialmente en algunos países (menos democráticos). Por esta razón, un número significativo de países (18,9 %) solo exige que se revele la identidad de los donantes cuando sus contribuciones superan el límite establecido. Este enfoque no solo permite a los países proteger la identidad de los donantes más pequeños, sino también limitar la carga administrativa a quienes deben presentar informes.

Resumen comparativo

  • El 51,1 % de los países del mundo exigen que los partidos políticos y los candidatos revelen la identidad de sus donantes. Este porcentaje es aún más alto en Europa, donde se espera que el 61,4 % de los países lo hagan.

Opciones normativas

Organismos encargados de la supervisión de las finanzas políticas

La aplicación efectiva de las normas requiere una institución pública con un mandato claro y suficiente independencia, recursos y voluntad para involucrarse en cuestiones de financiamiento político. Es esencial que las autoridades de supervisión sean imparciales e independientes de la presión política. En algunos países, la autoridad que recibe y la que controla los informes no siempre es la misma.

Resumen comparativo

  • La mayoría de los países (47,5 %) facultan a sus Órganos de gestión electoral (OGE) a revisar los informes financieros frevisar los informes financieros.
  • El 15,3 % de los países han creado un órgano especial con esa función.
  • Algunos países prefieren facultar a una institución administrativa ("organismo auditor") (14,1 %), judicial ("Tribunal") (8,5 %) o gubernamental ("Ministerio") (10,7 %).
  • Sólo el 3,4 % deja esta tarea en manos de una unidad parlamentaria.
  • El 13 % de los países no tienen ninguna disposición al respecto.

Opciones normativas

  • Control por minister
  • Control por el Parlamento
  • Control por parte del poder judicial
  • Control por parte del órgano de gestión electoral
  • Control por parte de un organismo auditor
  • Control por parte de una institución especial
  • Ausencia de autoridad de supervisión
  • Tipos de organismos de supervisión en las regiones del mundo (Asia) (Africa) (Europa) (Americas)

Mandato de los organismos de supervisión

Las instituciones públicas responsables de hacer cumplir las regulaciones de financiación política deben tener tanto el mandato como la capacidad necesarias para llevar a cabo su papel de manera eficaz, y deben actuar de manera independiente y con convicción. Esto no significa que deban tratar de imponer sanciones estrictas para las infracciones más insignificantes. La existencia de un compromiso positivo con los actores políticos aumentará su comprensión de la necesidad de supervisión financiera y su voluntad de cumplimiento. La proporcionalidad y el impacto sobre el pluralismo político y el proceso democrático deben tenerse en cuenta a la hora de imponer sanciones. Las instituciones encargadas de hacer cumplir las normas también deben seguir buenas prácticas generales de regulación, como la transparencia, la coherencia y la rendición de cuentas.

Por esta razón, es esencial que se les otorgue la facultad de supervisar las cuentas y llevar a cabo auditorías de los informes financieros presentados por los partidos y los candidatos. Las auditorías deben estar libres de discriminación y ser objetivas en su aplicación en todos los casos. Por todas estas razones, es fundamental que las autoridades de supervisión:

  • tengan un mandato claro y suficiente que no se solape con el de otras instituciones;
  • conduzcan un proceso inclusivo y transparente de designación de sus autoridades que garantice la independencia de las presiones políticas y la confianza del público;
  • aseguren la estabilidad en el cargo de sus autoridades y de su personal para protegerlos de influencias indebidas;
  • cuenten con suficiente financiación y control sobre el presupuesto de la institución; y
  • adopten una actitud dentro de la institución en el sentido de que se actuará de manera imparcial y transparente y habrá un compromiso con la comunidad bajo supervisión para (siempre que sea posible) fomentar el cumplimiento de las normas y prevenir las infracciones.

Resumen comparativo

  • En la mayoría de los países, mayoría de los países
  • El 41,9% de los países del mundo llevan a cabo investigaciones.
  • La facultad más común es la de solicitar información adicional a los potenciales infractores, presente en el 43,6 % de los países. No obstante, apenas el 23,8 % tiene el poder de solicitar información adicional de otros.
  • En el 40,1 % de los países del mundo, las instituciones tienen el poder de imponer sanciones.

Opciones normativas

Sanciones por infracciones en materia de financiamiento político

Las sanciones son siempre necesarias para garantizar la aplicación efectiva de las normas y para castigar a quienes las infringen. Deben abarcar desde medidas financieras, como la denegación o la reducción de la financiación pública, hasta medidas administrativas y penales más estrictas, como la eliminación de las boletas del partido de las urnas.

Las sanciones deben ser siempre susceptibles de aplicación coercitiva, disuasivas y guardar proporción ante la naturaleza de la infracción. Por ejemplo, podrían ir de una advertencia a una pequeña multa (por no presentar los informes a tiempo), hasta la retención de fondos públicos o multas mayores (por negarse a presentar informes a pesar de los recordatorios). En cualquier caso, las prohibiciones o disoluciones de partidos deben reservarse para infracciones excepcionalmente graves o casos extremos. Las sanciones no solo deben dirigirse contra las infracciones a las normas de financiación de los partidos, sino también contra los partidos que no cumplen con las medidas legales destinadas a asegurar la igualdad de género. Es importante recordar que, sin una aplicación adecuada, las sanciones carecen de la capacidad para lograr un cambio positivo, lo que socava todo el sistema regulatorio de financiación política.

Resumen comparativo

  • Las multas son las sanciones más populares. Casi el 80 % de los países del mundo incluyen algún tipo de multa en su legislación.
  • Más de la mitad de todos los países del mundo también incluyen penas en prisión como sanción por infracciones financieras.
  • La pérdida de fondos públicos se utiliza en casi el 33 % de los países que los proporcionan.
  • La pérdida de derechos de los partidos se practica en apenas el 23,3 % de los países, y en no más del 21 % se aplica algún tipo de pena relacionada con la disolución.

Opciones normativas

Танилцуулга

Тойм

Өнөөдөр дэлхийн улс орнуудад нийтлэг хэрэглэгдэж байгаа улс төрийн санхүүжилтийн хэлбэр, зохицуулалтуудын талаар өргөн ойлголтыг улс төрчид, хууль боловсруулагчид, улс төрийн намын ажилтнууд, хяналт тавих байгууллагууд, судлаачид, төрийн бус байгууллагууд болон иргэний нийгмийн байгууллагуудад өгөх зорилгоор энэхүү Улс төрийн санхүүжилтийн шилдэг загварчлалыг боловсрууллаа. Улс төрийн санхүүжилтийн хүрээний эрх зүйн зохицуулалт хангалттай сайн байх нь үнэхээр чухал бөгөөд ийм зохицуулалт үгүй бол эсвэл сул байвал авлига, хээл хахууль, ардчиллын эсрэг зүй бус үйлдлүүд олшрох аюултай. Хэвийн ажиллагаатай аливаа ардчилсан орны үндэс суурь нь улс төрийн оролцоо, төлөөллийн шударга байдлыг хангахын тулд улс төрийн нам болон нэр дэвшигчдэд нөөцийг шударга, ил тод хуваарилахад оршдог. Өөрөөр хэлбэл, улс төрийн санхүүжилтийг мэдээлэл дээр үндэслэн, мөн тухайн нөхцөл байдлыг цогцоор нь харан үр дүнтэй хуваарилах, хязгаарлах, хориглох, зохицуулах, ил болгох явдал юм. Энэхүү загварчлалын зорилго нь сонгосон орныхоо нөхцөл байдал, хэрэгцээ шаардлагад тулгуурлан хэрэглэгчийн улс төрийн санхүүжилттэй холбоотой бодлогын шийдвэр гаргах чадварыг нэмэгдүүлэхэд оршино.

Улс төрийн санхүүжилтийн шилдэг загварчлалыг Европын Холбооны дэмжлэгтэйгээр хэрэгжиж буй “Улс төрийн санхүүжилт: Ёс зүй, оролцоо, хариуцлага” төслийн хүрээнд Ардчилал, сонгуульд дэмжлэг үзүүлэх Олон улсын хүрээлэн (International IDEA)-гээс боловсруулсан бөгөөд тус төслийг Молдав Улсад “Сонгуулийн тасралтгүй боловсролыг дэмжих төв” (CCET), Монгол Улсад “Нээлттэй Нийгэм Форум” (OSF), Парагвай Улсад “Ардчиллын Үр” (Semillas) байгууллагуудтай түншлэн хэрэгжүүлж байгаа билээ. Уг загварчлалд эдгээр орнуудын туршлагыг багтаасан ба дээрх орнууд болон дэлхийн бусад улс орнууд улс төрийн санхүүжилтийн авлигатай илүү үр дүнтэй тэмцэхэд туслах зорилготой.

Загварчлалыг ашиглах талаар

Энэхүү Улс төрийн санхүүжилтийн шилдэг загварчлалын өгөгдөл, мэдээллийг Ардчилал, сонгуульд дэмжлэг үзүүлэх Oлон улсын хүрээлэнгийн Улс төрийн санхүүжилтийн өгөгдлийн сангийн доторх дэлхийн улс орнуудын харьцуулсан мэдээллийн сангаас авсан болно. Энэхүү хэрэглэгчдэд ээлтэй загварчлалын тусламжтайгаар засгийн газар болон бодлого боловсруулагчид улс төрийн санхүүжилтийн хүрээн дэх бодлогын хувилбаруудын талаар мэдээлэл, туршлага олж авах боломжтой. Загварчлалын агуулга нь Хувийн хандив, Төрийн санхүүжилт, Зарцуулалтын хязгаар, Тайлагнал, Хяналт - Хариуцлага гэсэн 4 үндсэн сэдвийн дагуу ангилагдаж байгаа ба ангилал бүр нь улс төрийн санхүүжилт, түүний зохицуулалтуудын онцлогийг тусгаж өгсөн. Дөрвөн сэдвийн аль нэгийг сонгон дарахад тухайн сэдэвтэй холбоотой тодорхой тооны гол асуудлууд гарч ирэх болно. Түүнчлэн тухайн асуудлын “Тойм”, асуудалтай холбоотой боломжит өгөгдөл бүхий “Хэрэглэгчийн хөтөч”, асуудал руу хандсан “Бодлогын хувилбарууд”-ыг багтаасан. Бодлогын хувилбарууд нь улс төрийн нам эсвэл нэр дэвшигчдийн аль алинд нь хамааралтай байх боломжтой. Аль нэг орны статистик мэдээ эсвэл сонирхож буй бодлогын сонголт дээр дарахад Ардчилал, сонгуульд дэмжлэг үзүүлэх Олон улсын хүрээлэнгийн Улс төрийн санхүүжилтийн өгөгдлийн санд нэвтэрч тухайн асуудлыг илүү дэлгэрэнгүй судлах боломжтой байдлаар хийлээ.

Хувийн хандив

Гаднын сонирхлыг зохицуулах талаар

Ардчиллын үйл явцад бодитоор хохирол учруулахуйц хандивын асуудлыг зохицуулах зорилгоор хандивт хориг тавьдаг. Тухайлбал, гаднын нөлөөнөөс сэргийлэх, өөрийн хараат бус, тусгаар байх зарчмаа хамгаалахын тулд гадаадын хандивыг хориглох хандлагатай орнууд байдаг. Зарим улс орнууд нам болон нэр дэвшигчдэд хувийн сонирхлын бүлгүүдээс үзүүлэх нөлөөг хязгаарлах; тэднийг тусгай ашиг сонирхлоос ангид байлгах үүднээс корпорацын хандивт зохицуулалт хийдэг. Түүнчлэн төрийн нөөц, хөрөнгийг улс төрийн зорилгод ашиглахаас сэргийлэхийн тулд төрийн болон төрийн өмчийн оролцоотой байгууллагуудын хандивыг ихэвчлэн хориглодог. Үүнтэй адилаар, засгийн газартай гэрээтэй компаниудын хандивыг ерөнхийдөө хориглодог бөгөөд энэ нь хандив өгсний төлөө туслах эрсдэлийг бууруулах, зохион байгуулалттай сонирхлын холбоодоос ирэх зүй бус нөлөөллөөс зайлсхийх зорилготой. Зарим нам нь танил тал болон холбоо харилцаатай компаниудаасаа хамааралтай, өөр бусад нь үйлдвэрчний эвлэлийн байгууллагатай ойр дотно байдаг тогтолцоо бүхий орнуудад корпорацын хандивт тавих хоригийг тэнцвэржүүлэх үүднээс үйлдвэрчний эвлэлүүдийн хандивыг зарим үед хориглох нь бий.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Ихэнх орондулс төрийн нам (67.2%) болон нэр дэвшигчид (55.9%) гадаадын хандив авахыг хориглодог. Үүнээс Азийн орнуудын бараг 90% нь энэхүү хандивыг хориглодог байна.
  • Түгээмэл хэрэглэдэг өөр нэг хориг бол тодорхой нэр, хаяггүй этгээдээс тухайлсан улс төрийн нам (56.1%) болон нэр дэвшигчид (43.5%) хандив өгөхийг хориглодог.
  • Ойролцоогоор, улс орнуудын 70% нь корпорацаас мөн үйлдвэрчний эвлэлээс. хандив авахыг зөвшөөрдөг. Үүнээс үзэхэд корпорацын хандивыг хориглох нь бага байна. Харин засгийн газар, төртэй ямар нэг байдлаар холбоотой корпорацуудын хандивыг хориглох нь нийтлэг байна. Европт корпорацын хандивыг илүү түгээмэл хориглодог.

Бодлогын хувилбарууд

Хувийн хандивын ил тод байдалд хяналт тавих талаар

Ихэнх орнууд намын санхүүжилтийн ил тод байдал, улс төрийн санхүүжилтийн хууль, тогтоомжийн хэрэгжилтийг хянах боломжийг өргөн хүрээнд хангах үүднээс эх үүсвэр нь тодорхойгүй хандивыг хориглодог. Гэхдээ, зарим оронд энгийн хандивлагчдын хувийн нууцлалыг хамгаалах зорилгоор нэр хаяггүй этгээдээс бага хэмжээний хандив авахыг зөвшөөрдөг. Мөн бэлэн мөнгө, бэлэн бус болон мөнгөн бус хэлбэрийн хандивыг тогтоох, илрүүлэхэд хүндрэлтэй байдаг тул олон орон энэ хэлбэрийн хандивыг зохицуулсан байдаг бөгөөд хандивыг банкны системээр дамжуулан хийхийг шаарддаг.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Ихэнх улсад улс төрийн намууд эх үүсвэр нь тодорхойгүй хандив хүлээн авахыг хориглодог.
  • Ойролцоогоор, улс орнуудын 43.5% нь нэр дэвшигчид. нэр хаяггүй этгээдээс хандив авахыг хориглодог. Энэ нь Европын орнуудад нийтлэг байна.
  • Тооны хувьд цөөхөн ч зарим оронд улс төрийн нам (11.1%) болон нэр дэвшигчид (9%) бага хэмжээний эх үүсвэр нь тодорхойгүй хандив авахыг зөвшөөрдөг.

Бодлогын хувилбарууд

  • Хориглоогүй
  • Эх үүсвэр нь тодорхойгүй хандивыг хориглодог (Нэр дэвшигч / Улс төрийн нам)
  • Хандивыг банкны системээр дамжуулан хийхийг шаарддаг

Хувийн хандивыг хязгаарлах талаар

Улс орнууд хувийн хандивыг бүхэлд нь хориглох нь маш ховор байдаг ч нэг хандивлагчаас хандивлах дүнд хязгаар тогтоох нь түгээмэл байдаг. Аливаа нэг хандивлагчаас улс төрийн нам эсвэл нэр дэвшигчид үзүүлэх нөлөөг багасгах, цаашлаад улс төрийн үйл явцад бүхэлд нь нөлөө орохоос сэргийлж хандивыг хязгаарладаг. Хориглох зохицуулалтаас ихээхэн ялгаатай нь тодорхой нэг хэлбэрийн сонирхлыг чухалчилдаггүй. Иймд улс орнууд улс төрийн намд өгөх хувийн хандивын эх үүсвэрт нэмэлтээр чанарын хязгаарлалтууд тогтоохыг зөвлөдөг. Энэ нь зүй зохисгүй санхүүгийн нөлөөг тодорхой түвшинд хянах боломжийг улс төрийн эрх мэдэлтнүүдэд олгодог ба улс төрийн намын бие даасан байдлыг хангахад чухал ач холбогдолтой.

Улс орнууд хувийн хандивыг бүхэлд нь хориглох нь маш ховор байдаг ч нэг хандивлагчаас хандивлах дүнд хязгаар тогтоох нь түгээмэл байдаг. Аливаа нэг хандивлагчаас улс төрийн нам эсвэл нэр дэвшигчид үзүүлэх нөлөөг багасгах, цаашлаад улс төрийн үйл явцад бүхэлд нь нөлөө орохоос сэргийлж хандивыг хязгаарладаг. Хориглох зохицуулалтаас ихээхэн ялгаатай нь тодорхой нэг хэлбэрийн сонирхлыг чухалчилдаггүй. Иймд улс орнууд улс төрийн намд өгөх хувийн хандивын эх үүсвэрт нэмэлтээр чанарын хязгаарлалтууд тогтоохыг зөвлөдөг. Энэ нь зүй зохисгүй санхүүгийн нөлөөг тодорхой түвшинд хянах боломжийг улс төрийн эрх мэдэлтнүүдэд олгодог ба улс төрийн намын бие даасан байдлыг хангахад чухал ач холбогдолтой.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Дэлхийн улс орнууд (ихэвчлэн Африкийн орнууд)-ын 51.7 хүртэлх хувь нь нэг хандивлагчаас улс төрийн намд тодорхой хугацааны туршид (сонгууль гэж онцлоогүй) өгөх хандивын хэмжээг хязгаарлаагүй.
  • Улс орнуудын 56.6% нь нэг хандивлагчаас нэр дэвшигчидөгөх хандивын хэмжээг хязгаарласан.

Бодлогын хувилбарууд

*Тодорхой хугацааны туршид өгсөн болон сонгуульд гэж онцлоогүй хандив

Хувийн “мөнгөн бус” хандивыг хязгаарлах талаар

Хувийн хандивыг хязгаарлахтай нэгэн адил “мөнгөн бус” хандивт хязгаарлалт тогтоох нь тэнцвэр хадгалах цогц арга хэмжээний нэг хэсэг юм. Уг хандивын дээд хэмжээг хэт өндрөөр тогтоовол бодит үр дүн үзүүлж чадахгүйгээс гадна хандивыг хязгаарлах нэг гол шалтгаан болох сонгуулийн кампанит ажилд хөрөнгө мөнгөтэй нэгний зүй бус нөлөөг хязгаарлах, нэр дэвшигчдэд – ялангуяа эмэгтэйчүүд, цөөнхийн бүлгүүдэд тэгш, шударга өрсөлдөх нөхцөлийг бүрдүүлэх гэсэн зорилтын эсрэг үйлдэл болно. Түүнчлэн, хандивын дээд хэмжээг хэт багаар тогтоовол хандивлагчид болон улс төрийн байгууллагууд өөрсдөдөө ашигтай арга зам сүвэгчлэн олдог бөгөөд энэ үйлдэл нь улс төрийн санхүүжилтийн тогтолцооны шударга байдлыг бүхэлд нь үгүй хийдэг. Иймээс сонгуулийн кампанит ажлыг шударга, нээлттэй, ил тод байлгахын тулд хандивын хязгаарлалтыг зөв тогтоох нь үнэхээр чухал асуудал юм. Ямар ч тохиолдолд мөнгөн бус хандивын үнэ цэнийг “зах зээлийн үнэд” үндэслэн тогтоох нь зүйтэй.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Дэлхийн улс орнуудын 54.5% нь улс төрийн намд өгөх мөнгөн бус хандивт хязгаарлалт тогтоогоогүй байна.
  • Харин дэлхийн улс орнуудын зөвхөн 26.6% нь нэр дэвшигчдэд өгөх мөнгөн бус хандивт хязгаарлалт тавьсан бөгөөд Франц улс зарим тохиолдолд энэхүү хязгаарлалтыг ашигладаг.

Бодлогын хувилбарууд

Төрийн санхүүжилт

Улс төрийн намуудад төрөөс санхүүжилт олгох талаар

Хувийн хандивын зохицуулалтыг нөхдөг нэг хандлага бол улс төрийн намуудад төрөөс санхүүжилт хуваарилах явдал юм. Үүнийг зөв хийж чадвал үр дүнд нь улс оронд олон эерэг зүйл бий болж болно. Юуны түрүүнд, улс төрийн холбогдох бүх байгууллагууд сонгогчдодоо хүрч ажиллахад хүрэлцэхүйц нөөцөөр хангагдах бөгөөд ингэснээр улс төрийн олон ургалч үзэл дэлгэрэх ач холбогдолтой. Төрийн санхүүжилтийг чанга хатуу зохицуулалттай хувийн санхүүжилттэй хослуулж чадвал нэр дэвшигч бүр сонгуулийн сурталчилгаа явуулах санхүүжилтийн гарцтай болж улс төрд тэгш өрсөлдөх нөхцөлийг бүрдүүлэхэд ихээхэн ач холбогдолтой. Үүнээс гадна, энэ нь улс төрийн намуудыг хууль журмаа даган мөрдүүлэхэд нөлөөлөх байдлаар зөрчил гарахаас урьдчилан сэргийлэх хэрэгсэл болдог. Өөрөөр хэлбэл, зарцуулалтын тайлангаа гаргаж өгөөгүй зэргээр улс төрийн санхүүжилтийн хууль, тогтоомжийг хэрэгжүүлээгүй тохиолдолд төрийн санхүүжилтийг олгохгүй байх замаар шийтгэл оногдуулах боломжтой. Гэхдээ төрийн санхүүжилтийн буруу эсвэл дутуу зохицуулалтаас болж улс төрийн намууд төрөөс хэт хамааралтай болох, картель нам болоход нөлөөлөх, улмаар сонгогчдын итгэл алдрах эрсдэлтэй.

Төрөөс санхүүжилт авах хүсэлт их, гэвч төрийн нөөц хэмжээ хязгаартай тул засгийн газрууд төрөөс олгох санхүүжилтийг авах шалгуурыг хангасан намуудыг зөв ялгаж салгах шаардлагатай. Зарим оронд бүртгэлтэй бүх нам төрөөс санхүүжилт авах боломжтой байдаг. Гэвч, төрөөс зүгээр л санхүүжилт авах зорилгоор нам байгуулах эсвэл сонгуульд нэр дэвших үзэгдэл энэхүү тогтолцоог гажуудуулдаг. Тэгэхээр төрийн санхүүжилтийг жинхэнэ эзэнд нь олгохын тулд ихэнх орнууд шалгуур тавьдаг. Огт шалгуур байхгүйн адилаар хэтэрхий сул шалгуур тавивал хүмүүс энэхүү тогтолцооны давуу талыг өөрсдөдөө ашигтайгаар хялбархан эргүүлдэг. Тэгвэл эсрэгээрээ хэтэрхий өндөр шалгуур тавивал улс төрийн шинэ хүчнүүд бүрэлдэн бий болоход хүндрэл учирдаг.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Дэлхийн улс орнуудын зөвхөн 15% нь төрийн санхүүжилтийг бүртгэлтэй бүх намд олгодог. Дийлэнх нь Европ болон Азид байна.
  • Улс орнуудын 28.3% нь намууд төрөөс татаас авахын тулд сонгогддог байгууллагуудад төлөөлөлтэй байх шаардлагыг тавьдаг.

Бодлогын хувилбарууд

  • Төрийн санхүүжилт олгодоггүй
  • Бүртгэлтэй бүх намуудад төрөөс санхүүжилт олгодог
  • Өмнөх сонгуульд авсан саналын тодорхой хувь хэмжээгээр намуудад төрийн санхүүжилт олгодог
  • Өмнөх сонгуулиар авсан суудлын тодорхой хувь хэмжээгээр намуудад төрийн санхүүжилт олгодог
  • Сонгогддог байгууллагуудад төлөөлөлтэй намуудад төрийн санхүүжилт олгодог
  • Сонгуульд оролцдог бүх намуудад төрийн санхүүжилт олгодогУлс төрийн намуудад төрөөс санхүүжилт олгох: (Азид) (Африкт) (Европт) (Америк тивд)

Улс төрийн намуудад төрөөс санхүүжилт хуваарилахад тавигдах шалгуур

Төрөөс шууд санхүүжилт авах шалгуур хангасан улс төрийн намуудыг зөв танихаас гадна шалгуур хангасан нам тус бүрд хуваарилах мөнгөний хэмжээг тогтоох нь бас чухал. Үүний тулд улс төрийн олон ургалч үзлийг аль нь илүү үр дүнтэй хөхиүлэн дэмжиж байгаа, улсын зарцуулалтыг аль нь хамгийн үр ашигтай байлгаж болох аргуудыг харгалзан үзэх шаардлагатай. Орон орны нөхцөл байдлаас хамааран хэрэглэх эдгээр аргууд өөр өөр байдаг. Төрөөс олгох санхүүжилтийг хуваарилах шалгуур нь улс төрийн намууд тэгш шударга өрсөлдөх нөхцөлийг бүрдүүлэхэд гол үүрэгтэй. Намын нэр хүндтэй уялдуулан санхүүжилт олгохтой харьцуулбал сонгогч олноосоо тодорхой хэмжээний дэмжлэг авсан бүх намуудад ижил хэмжээгээр санхүүжилт олгох нь хуваарилалтын нэг арга байж болох юм. Энэ аргыг нэг талаас улс төрийн олон ургалч үзлийг дэмждэг хамгийн ардчилсан үр дүнтэй арга гэж үзэж болох ч нөгөө талаас сонгогчдын санаа бодлыг үл харгалзах сул талтай. Үүнээс гадна, шалгуур хангасан олон нам байвал бүгдэд нь тэгш хэмжээний санхүүжилт олгохын тулд хуваарилах санхүүжилтийн хэмжээ нэмэгддэг бөгөөд энэ нь татвар төлөгчдийн мөнгийг шаардлагагүй зүйлд зарцуулах, намуудын хуваагдал явагдах (нам хуваагдсанаар төрөөс нэмэлт санхүүжилт авах, намууд нэгдвэл бага санхүүжилт авна) зэрэг эрсдэл нэмэгддэг.

Намуудын сонгуульд авсан дэмжлэг (авсан санал эсвэл суудлын хувь хэмжээгээр, эсвэл сонгуульд нэр дэвшигчдийн тоо гэх мэт. Гэхдээ нэр дэвшигчдийн тоог авч үзэх нь тийм сайн шалгуур үзүүлэлт болж чаддаггүй)-тэй хувь тэнцүүлэн санхүүжилтийг бүтнээр эсвэл хэсэгчлэн нь хуваарилах арга нэлээн түгээмэл хэрэглэгддэг. Энэ нь намын нэр хүнд болон сонгогчдын хүсэл эрмэлзэл аль алийг нь харгалзан санхүүжилт олгож байгаа тул ихээхэн үр дүнтэй байдаг. Гэхдээ хувь тэнцүүлсэн хуваарилалтын сул тал нь төрийн санхүүжилтийн ихэнх нь төр барьж байгаа, санхүүжилтийн хэрэгцээ хамгийн бага байдаг тэрхүү улс төрийн хүчинд хуваарилах явдал байдаг.

Төрийн санхүүжилт хуваарилах өөр нэг арга бол сонгуулийн зардлын нөхөн олговор олгох арга юм. Энэхүү аргын сайн тал нь улс төрийн нам болон нэр дэвшигчдийн сонгуулиас өмнө өөрсдөө санхүүжилт босгох үйл ажиллагааг идэвхжүүлдэг ба нам болон нэр дэвшигчид орлогын эх үүсвэрээ төрөлжүүлэхийн зэрэгцээ намын гишүүд болон улс төрийн дэмжигчидтэйгээ улам нягт холбоотой болдог. Сул тал нь хөрөнгө мөнгө, эрх мэдэлтэй нэгэнд илүү ээлтэй байдаг. Ийм учраас Ардчиллын Төлөөх Европын Комисс хуулиараа (Венецийн комисс), Европын Аюулгүй Байдал Хамтын Ажиллагааны Байгууллагын Ардчилсан Институт, Хүний Эрхийн Газар гэх мэт байгууллагууд сонгуульд гарсан зардлыг төрийн санхүүжилтээр бүрэн нөхөн олгодог тогтолцооны эсрэг байр суурьтай (ялангуяа сонгуулийн дараа) байдаг (Ардчилал, сонгуульд дэмжлэг үзүүлэх Олон улсын хүрээлэн, 2014:34).

Намын өдөр тутмын үйл ажиллагаанд зориулан төрөөс татаас өгөх зохицуулалтыг бодвол сонгуулийн зардлыг нь нөхөн олгох нь илүү либерал тогтолцоо хэдий ч улс төрийн төлөөллийг зохих түвшинд байлгах баталгааг хангахын тулд намуудын хэт задрал болон/эсвэл цэвэр хувийн эрх ашгийн үүднээс нам байгуулах үйл явцаас зайлсхийсэн чанга зохицуулалттай байх хэрэгтэй.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Дэлхийн улс орнуудын бараг дөрөвний нэг нь бүх намуудад санхүүжилтийг ижил түвшинд олгодог.
  • Сонгуульд авсан суудлын хувь хэмжээнээс (20.6%) илүүтэйгээр авсан саналын хувь хэмжээтэй (31.7%) хувь тэнцүүлэн тооцох аргыг илүү түлхүү хэрэглэж байна
  • Маш цөөхөн орон (2.2%) намын гишүүд болон/эсвэл нэр дэвшигчдийн тоог санхүүжилт хуваарилахад шалгуур болгон ашиглаж байна.
  • Цугларсан хувийн хандив дээр үндэслэн төрийн санхүүжилтийг хуваарилах (matching fund) гэх мэт хэлбэрийн санхүүжилтийг маш бага хэрэглэж байна. Ийм хэлбэрийн санхүүжилттэй улсуудын хамгийн ойролцоо жишээ Герман улс билээ.

Бодлогын хувилбарууд

Улс төрийн намуудад мэдээллийн хэрэгсэл ашиглах төлбөргүй цаг олгох эсвэл татаас өгөх

Засгийн газар төрийн шууд санхүүжилтээс гадна төрийн шууд бус санхүүжилтийн хэлбэрээр улс төрийн намуудад дэмжлэг үзүүлж болдог. Хэвлэл мэдээллийн хэрэгсэл ашиглах гарц олгох нь төрийн шууд бус санхүүжилтийн түгээмэл хэлбэр юм. Энэ хэлбэр нь улс төрийн нам болон нэр дэвшигчдэд хэвлэл мэдээллийн хэрэгсэл ашиглах боломж олгодог ба ялангуяа, намууд болон нэр дэвшигчид телевизийн сурталчилгаа явуулахын тулд асар өндөр төлбөр төлөх шаардлагатай байдаг тийм улс орнуудад тохиромжтой. Хуваарилалт хийх аргачлал нь нам бүрд тэгш, шударга боломж олгоход чиглэгдсэн байх шаардлагатай бөгөөд эрх баригч нам ба сөрөг хүчин, том ба жижиг нам, үүсгэн байгуулагдсан ба шинэ намуудад бүгдэд нь тэгш, шударга хандах үүднээс ‘төрөөс өөр бусад дэмжлэг байгаа эсэхийг’ сайн харгалзан үзэх нь зүйтэй. Түүнчлэн жендерийн тэгш байдлыг хөхиүлэн дэмжих, эмэгтэй нэр дэвшигчдийн тоог нэмэгдүүлэх зорилгоор энэхүү хэлбэрийг ашигладаг.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Дэлхийн улс орнуудын 64.4% нь улс төрийн намуудадхэвлэл мэдээлэл ашиглах боломж олгодог.
  • Тэгвэл, зөвхөн 53.1% нь нэр дэвшигчид хэвлэл мэдээлэл ашиглах боломж олгож байна.
  • Шууд бус санхүүжилтийн энэхүү хэлбэрийг Африкийн улсууд хамгийн түгээмэл хэрэглэдэг.

Бодлогын хувилбарууд

  • Сонгуульд нэр дэвшигчдийн тоонд үндэслэн хуваариладаг
  • Сонгуульд авсан саналын хувь хэмжээний дагуу хуваариладаг
  • Авсан суудлын хувь хэмжээнд дүйцүүлэн хуваариладаг
  • Хэвлэл мэдээллийн хэрэгсэл төлбөргүй ашиглах зохицуулалтгүй
  • Улс төрийн намуудад мэдээллийн хэрэгсэл ашиглах төлбөргүй цаг олгох эсвэл татаас өгөх (Азид) (Африкт) (Европт ) (Америк тивд)

Улс төрийн намуудад улсаас мөнгөн бус эсвэл бусад дэмжлэг үзүүлэх талаар

Ийм төрлийн дэмжлэгүүд намууд болон нэр дэвшигчид орлогын эх үүсвэрээ төрөлжүүлэхэд ихээхэн түлхэц болдог. Төрийн шууд санхүүжилттэй харьцуулбал шууд бус санхүүжилт нь санхүүжилтийг хэрхэн ашиглаж буйг хянахад хялбар байдаг давуу талтай. Үүнээс гадна татвар төлөгчдийн нуруун дээрх дарамт бага байдаг. Харин сул тал нь намууд болон нэр дэвшигчид сонгогч олондоо хүрэх боломжийг тэр бүр хангадаггүй.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Дэлхийн улс орнуудын 32.8% аливаа хэлбэрийн төрийн шууд бус санхүүжилт олгодоггүй (мэдээллийн хэрэгсэл ашиглах дэмжлэг үүнд багтаагүй).
  • Төрийн шууд бус санхүүжилт үзүүлдэг орнуудын хамгийн түгээмэл дэмжлэгт татварын хөнгөлөлт (33.3%), үүний дараа нь сонгуулийн сурталчилгаа явуулах байр (16.1%), сурталчилгааны орон зайгаар үнэ төлбөргүй хангах (14.4%) дэмжлэгүүд багтаж байна.
  • Цөөхөн оронд шуудан харилцаа (5.6%) болон/эсвэл тээврийн (3.3%) зардалд татаас олгодог.

Бодлогын хувилбарууд

  • Төрөөс аливаа урамшуулал, дэмжлэг олгодоггүй
  • Татварын хөнгөлөлт/урамшуулалтайҮнэ төлбөргүй байр, сурталчилгааны орон зайгаар хангадаг
  • Үнэ төлбөргүй тээвэр/шуудангийн үйлчилгээ үзүүлдэг
  • Мөнгөн бус дэмжлэг/Улс төрийн намд улсаас үзүүлэх дэмжлэг: (Азид) (Африкт) (Европт) (Америк тивд )

Жендерийн тэгш байдлыг дэмжихэд чиглэсэн төрийн санхүүжилт

Улс төрийн үйл явц дахь Жендерийн тэгш бус байдал нь дэлхийн улс орнуудын анхаарлыг татсан асуудал хэвээр байсаар байна. Олон жил яригдаж буй энэхүү асуудлыг даван туулж улс төр дэх жендерийн тэгш байдлыг хангахын тулд олон улс орнуудад тодорхой алхмууд хийх шаардлагатай. Үүн дотор санхүүгийн хүндрэлүүд нь тэдгээр саад бэрхшээлийн томоохон хэсэг нь болж байна. Эмэгтэйчүүд эрэгтэйчүүдтэй харьцуулбал намын нэр дэвшүүлэх ажиллагаа болон сонгуульд оролцоход шаардлагатай санхүүжилтээ олох боломж нь хумигдмал бөгөөд улс төрийн нам эрэгтэйчүүдээ ялах магадлалтай газар нэр дэвшүүлж энэхүү санхүүжилтээс ашиг хүртэх боломжтой байсаар байна. Эдгээр шалтгааны улмаас, жендерт чиглэсэн төрийн санхүүжилт нь жендерийн тэгш бус байдалтай тэмцэх чухал хэрэгсэл болж байна.

Илүү тодруулбал Жендерт чиглэсэн төрийн санхүүжилт гэдэг нь улс төрийн намын төрийн санхүүжилтийг бүгдийг нь эсвэл хэсэгчлэн авах шаардлагын тогтолцоо; эсвэл шаардлага хангасан улс төрийн намын төрөөс авах санхүүжилтийн дүнг хэлж байгаа юм. Гол нь энэхүү төрийн санхүүжилт нь жендерийн үйл ажиллагааг дэмжих зорилгоор олгогдсон, эсвэл жендертэй холбоотой зохицуулалтын хүрээнд олгогдсон байх ёстой. Эмэгтэйчүүдэд улс төрийн тавцанд өрсөлдөхөд нь шаардлагатай эх үүсвэрийг нь өгдөг тул жендертэй холбоотой санаачлагд чиглэсэн төрийн санхүүжилт жендерийн тэгш байдлыг дэмжих ‘хялбар хувилбар’ байж болох юм.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Маш цөөн тооны улс орнууд (5.1%) жендерийн үйл ажиллагааны санхүүжилт олгодог.
  • Залуучуудыг (тухайлбал, Ирланд, Нидерланд), боловсролыг (тухайлбал, Нидерланд, Серб) эсвэл хөгжлийн бэрхшээлтэй иргэдийг (тухайлбал, Шотланд) дэмжин төрөөс татаас олгодог улсуудын жишээ тун цөөн байна.

Бодлогын хувилбарууд

Зарцуулалтын зохицуулалт

Улс төрийн нам болон нэр дэвшигчдэд тавих зарцуулалтын хязгаарлалт

Зарцуулалтад дээд хэмжээ тогтоох нь хувь хандивлагчдын нөлөөллийг зохицуулах бус улс төрийн нам, нэр дэвшигчдийг их хэмжээний мөнгөтэй орооцолдох боломжийг хумих зорилготой. Тиймээс их хэмжээний мөнгөнд гарцтай нэгний давуу байдлыг хазаарлахын тулд зохицуулалтын хязгаарыг зөв түвшинд тогтоох шаардлагатай ба харин энэ нь бүх нийтийн, оролцоотой сонгуулийн сурталчилгаанд саад болохооргүй байх ёстой.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Улс орнуудын ойролцоогоор 31.7% нь улс төрийн намын зарцуулалтад хязгаарлалт тогтоосон.
  • 46% орчим нь нэр дэвшигчийн нэр дэвшигчийн
  • Улс төрийн нам болон нэр дэвшигчийн аль алинд нь Европын улс орнууд илүүтэй хязгаарлалт тогтоосон байна.

Бодлогын хувилбарууд

Санал худалдан авахтай холбоотой зохицуулалт

Ардчиллын үйл явцын хэвийн үйл ажиллагаанд санал худалдан авах явдал ноцтой нөлөө үзүүлдэг тул олон оронд сонгуулийн аливаа хэлбэрийн хээл хахуулийг хориглодог. Энэ төрлийн зөрчлийг шийтгэх, түүнээс урьдчилан сэргийлэхийн тулд эрүүгийн хариуцлага ногдуулдаг.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Дэлхийн ихэнх улс орнууд (91.1%) санал худалдан авахыг хориглодог бөгөөд үүнд ихээхэн хүнд ял шийтгэл оногдуулдаг.
  • Ялангуяа Азийн болон Далайн орнууд энэ талаар нарийн чанд зохицуулалттай байна.

Бодлогын хувилбарууд

Гуравдагч этгээдийн зарцуулалтын хязгаарлалтын талаар

Зарцуулалтад хязгаарлалт тогтоосон зохицуулалтууд дотроос Гуравдагч этгээдийн зарцуулалтад хориг тавихтай холбоотой зохицуулалтыг үр дүнтэй хэрэгжүүлэх явдал томоохон сорилт болсоор байна. Энэхүү зохицуулалт байхгүй бол өөр нэг сонирхлын бүлэг, бие даасан хороо зэрэг бие даасан байж болох этгээдүүдээр дамжуулах замаар бусад зарцуулалтын хязгаараас тойрч гарах боломж бүрддэг.

Ерөнхийдөө сонгуулийн сурталчилгааны явц дахь гуравдагч этгээд гэдэгт нам бус этгээдүүд, үүн дотор итгэлцэл дээр суурилсан, буяны байгууллагууд, хувь хүн эсвэл хувийн компаниуд багтана. Тэд улс төрийн нам эсвэл нэр дэвшигч шиг сонгуулийн кампанит ажлаа явуулдаггүй бөгөөд харин аливаа улс төрийн нам эсвэл тодорхой нэр дэвшигчийн төлөө эсвэл тэдний эсрэг санал өгүүлэхээр сонгогчдыг ятган үнэмшүүлэх зэрэгт гуравдагч этгээдийн зарцуулалтад чиглэдэг. Иймээс Гуравдагч этгээдийн зарцуулалтын хязгаарлалт нь энэхүү нөлөөг бууруулахад чиглэх ёстой. Гэвч практикт асар олон хувийн хэвшлүүд, холбоотой байгууллагуудын үйл ажиллагаа, тэдгээрийн үр нөлөөг хэмжихэд ерөнхийдөө бэрхшээлтэй байдаг. Гуравдагч этгээдийн сонгуулийн сурталчилгааны тодорхойлолт болон ямар улс төрийн үйл ажиллагааг үүнд хамааруулан авч үзэх нь мэтгэлцээн, маргааны сэдэв хэвээр байна. Тиймээс олон оронд энэ асуудлыг хэрхэн зохистой, оновчтой зохицуулах нь асуудал болсоор байна.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Дэлхий нийтийн хэмжээнд маш цөөн улс орнууд (13.3%) гуравдагч этгээдийн сонгуулийн сурталчилгааны үйл ажиллагааны зарцуулалтыг хориглодог.
  • 42.8% нь сонгуулийн сурталчилгааны үйл ажиллагааны зарцуулалтад ямарваа нэгэн хязгаарлалт тогтоогоогүй.

Бодлогын хувилбарууд

  • Гуравдагч этгээдийн зарцуулалтыг хориглодог
  • Гуравдагч этгээдийн зарцуулалтад хязгаарлалт тогтоодог
  • Гуравдагч этгээдийн зарцуулалт нь Нэр дэвшигч/Улс төрийн намын зарцуулалтын хязгаарлалтад багтдаг
  • Гуравдагч этгээдийн зарцуулалтад хязгаарлалт тогтоогоогүй
  • Гуравдагч этгээдийн зарцуулалтын хязгаарлалт: (Азид) (Африкт) (Европт) (Америк тивд)
Тайлагнал, Хяналт, Хариуцлага

Улс төрийн намын санхүүгийн тайланг тогтмол гаргах талаар

Нэгдсэн Үндэсний Байгууллагын Авлигын эсрэг Конвенц (UNCAC)-д тусгасан ил тод байдлыг хангахын тулд дор хаяж тодорхой төрлийн тайлагнах үүрэг шаардлагатай бөгөөд энэ нь сонгогчид саналаа өгөхөөр очихдоо мэдээлэлд үндэслэн шийдвэр гаргах боломжийг олгодог. Аливаа хэл аманд орооцолдох, олон түмний итгэлийг алдах вий гэсэн айдас нь хуулийн хариуцлагаас илүүтэйгээр зохисгүй үйлдэлтэй тэмцдэг гэдгийг мартаж болохгүй. Үүнтэй зэрэгцээд, тогтмол тайлагнал нь хандивын болоод тэдгээрийн зарцуулалтын хязгаарлалт, хориг тогтоосон зохицуулалтын хэрэгжилтийг сахиулах үүрэгтэй этгээдүүдэд дүрэм, журам хэрэгжиж байгаа эсэхийг хянах үүргийг хялбарчилж өгдөг. Зөрчил гаргагчид гаргасан зөрчлөө тайландаа тусган хүлээн зөвшөөрөх нь үгүй тул санхүүгийн тооцоог нь цаасаар өгөхийг шаардах нь дараа дараагийн мөрдөн шалгах ажилд тус дөхөмтэй байдаг. Үнэндээ, улс төрийн нам/нэр дэвшигчид сонгуулийн санхүүжилтийн тайлангаа эрх бүхий төрийн байгууллагад сонгууль болсноос хойш 30 хоногоос илүүгүй хугацаанд өгөх шаардлага тавих ёстой. Үүнээс гадна сонгуулийн сурталчилгаа эхлэхээс өмнөх үеийн үндсэн мэдээллийг шаардах нь дээрх ажилд тус дөхөмтэй байдаг. Харин сонгуулийн бус үед улс төрийн нам дор хаяж жил нэг удаа тайлагнаж байх нь зүйтэй.

Хэрэглэгчийн хөтөч

Бодлогын хувилбарууд

  • Улс төрийн намын тогтмол тайлан (жилийн, улирлын гэх мэт)
  • Тайлагнах үүрэггүй
  • Улс төрийн намуудын санхүүгийн тайлангийн давтамж: (Азид) (Африкт) (Европт) (Америк тивд)

Улс төрийн санхүүжилтийн ил тод байдал

Цаг хугацаандаа олон нийтэд ил болсон (анализ хийхэд хялбар, хайх боломжтой хэлбэрээр, жишээ нь цахимаар) санхүүгийн мэдээлэл нь ил тод байдлыг дэмжих хүчин чармайлтад сайн практик болж болох юм. Гэхдээ санхүүгийн мэдээллийг нийтлэх нь улс төрийн намын үйл ажиллагаанд олон нийтийн итгэлийг бий болгоход чухал хэдий ч тайлагналын шаардлагад нэг талаас тайлагнал чухал болох нөгөө талаас нууцлалын асуудын аль алиныг нь тэнцвэржүүлэхэд чиглэсэн байх ёстой.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Дэлхийн ихэнх улс орнууд (60.1%) улс төрийн нам/нэр дэвшигчийн санхүүгийн тайлан олон нийтэд илбайхыг шаарддаг.Үүнээс Европ тивийн улс орнууд дангаараа 93.2 хувийг эзэлж байна.
  • Хэдийгээр олон нийтэд мэдээллийг ил тод болгосон ч гэсэн, зарим орнуудад тухайн мэдээллийг олж авахад хүндрэлтэй болгожээ.

Бодлогын хувилбарууд

  • Бүх тайлангууд олон нийтэд ил байдаг
  • Зарим (жишээ нь сонгуулийн) тайлангууд олон нийтэд ил байдаг
  • Ямар ч тайлан олон нийтэд ил болдоггүй
  • Улс төрийн санхүүжилтийн ил тод байдал: (Азид) (Африкт) (Европт) (Америк тивд)

Улс төрийн санхүүжилтийн тайлангийн бүтэц

Ил тод байдлын үүднээс, тайлангууд нь энгийн олонд ойлгомжтой, хэрэгцээтэй байхын тулд хангалттай нарийвчлалтай байх хэрэгтэй. Энэ утгаараа улс төрийн намын бүхий л түвшний үйл ажиллагааг багтаасан нэгдсэн тайланг ил тод болгох ёстой гэсэн үг юм.

Тайлангууд нь орлого, зарлагаар нь тодорхой ялгасан, боломжтой бол улс төрийн намын санхүүжилт, сонгуулийн санхүүжилтийн аль алиныг нь багтаасан байвал зохилтой. Хандивлагчдын мэдээллийг ил болгох нь зарим улсуудад (ялангуяа бага ардчилалтай) маргаан дагуулдаг. Ийм учраас улс орнуудын 18.9% нь тодорхой үнийн дүнгээс хандивын хэмжээ хэтэрсэн тохиолдолд л зөвхөн хандивлагчдын мэдээллийг ил болгохыг шаардаж байна. Энэ нь хандивлагчдын мэдээллийг хамгаалахын сацуу тайлан өгч буй байгууллагын захиргааны ачааллыг давхар хөнгөвчилдөг ажээ.

Хэрэглэгчийн хөтөч

Бодлогын хувилбарууд

  • Орлого тус бүрээр ялгасан санхүүгийн тайлан
  • Хандивлагчдын мэдээллийг багтаасан санхүүгийн тайлан
  • Зарцуулалт тус бүрээр ялгасан санхүүгийн тайлан
  • Санхүүгийн тайланд тавигдах наад захын шаардлага байхгүй

Улс төрийн санхүүжилтэд хяналт тавих байгууллагуудын талаар

Хуулийн хэрэгжилтийг үр дүнтэй сахиулахад төрийн байгууллагаас тодорхой бүрэн эрх, хангалттай бие даасан байдал, шаардлагатай эх үүсвэр болон улс төрийн санхүүжилттэй холбоотой асуудалд манлайлан, идэвхтэй оролцох хүсэл зоригтой байх шаардлагатай. Мөн хяналтын эрх бүхий байгууллага нь улс төрийн дарамт, шахалтаас ангид байж, шударга ажиллах нь хамгаас чухал. Зарим улс орнуудад тайлан хүлээн авч байгаа болон хяналт тавих байгууллагууд нь тусдаа байдаг.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Ихэнх оронд (47.5%) сонгуулийн менежментийн байгууллагад улс төрийн намын/нэр дэвшигчдийн санхүүгийн тайланг нягтлах эрх олгосон байна.
  • Харин улс орнуудын 15.3% нь дээрх үүргийг тусгайлан байгуулсан байгууллагад хариуцуулсан.
  • Зарим улс орнууд захиргааны байгууллагад, жишээ нь “Аудит” (14.1%), шүүхийн байгууллагад, жишээ нь “Шүүх” (8.5%), эсвэл засгийн газрын институтэд, жишээ нь “Яам” (10.7%)-д тус тус хариуцуулсан.
  • Зөвхөн 3.4% нь дээрх үүргийг парламентын нэгжид оноосон.
  • Харин улс орнуудын 13% нь энэ талаар ямарваа нэгэн чиглэлгүй байна.

Бодлогын хувилбарууд

  • Яам хянадаг
  • Парламент хянадаг
  • Шүүх засаглал хянадаг
  • Сонгуулийн менежментийн байгууллага хянадаг
  • Аудитын агентлаг хянадаг
  • Тусгай үүрэг бүхийн институц хянадаг
  • Хяналтын аливаа байгууллага байхгүй
  • Хяналт тавьдаг агентлагуудын хэлбэр: (Азид) (Африкт) (Европт) (Америк тивд)

Хяналтын байгууллагын бүрэн эрх

Улс төрийн санхүүжилтийн зохицуулалтыг сахиулах үүрэгтэй төрийн институт нь бүрэн эрх мэдэлтэй байхын зэрэгцээ үүргээ үр дүнтэй хэрэгжүүлэх хангалттай хүчин чадалтай байх ёстой. Үүний зэрэгцээ бие даасан, хариуцлагын механизмтай байх шаардлагатай нь мэдээж. Гэхдээ энэ нь тухайн байгууллага багахан зөрчилд томоохон хариуцлага хүлээлгэнэ гэсэн үг биш бөгөөд улс төрийн оролцогчидтой эерэг хамтын ажиллагаатай байж санхүүгийн хяналтын хэрэгцээ шаардлагыг тэдэнд ойлгуулж, хуулийн хэрэгжилтийг хангаж ажиллах хүсэл зоригийг нь нэмэгдүүлж байх шаардлагатай. Аливаа хариуцлага оногдуулахдаа гаргасан зөрчилд тохирсон бөгөөд улс төрийн олон ургалч үзэл болон ардчиллын үйл явцад үзүүлэх нөлөөг тус тус харгалзан үзэх учиртай. Хяналтын агентлаг нь мөн ил тод байх, тууштай байх, хариуцлагатай байх зэрэг зохицуулалтын сайн практикийг дагаж ажиллах ёстой байдаг.

Энэ ч үүднээс, улс төрийн намын болон нэр дэвшигчдийн санхүүгийн тайланд аудит хийх, хяналт шалгалт явуулах эрх мэдэлтэй байх нь туйлын чухал. Аудит явуулахдаа ялгаварлан гадуурхахгүй, тохиолдол бүрийг ялгалгүй ижил хандлагаар шалгадаг байх хэрэгтэй. Иймээс, хяналтын эрх бүхий байгууллага нь:

  • Тодорхой, хангалттай эрх мэдэлтэй байх. Энэ нь бусад төрийн байгууллагуудтай давхцаагүй байх;
  • Улс төрийн нөлөөнд автахгүй хангалттай бие даасан, олон нийтийн итгэлийг хүлээхүйц удирдлагын томилгооны ил тод, оролцоотой үйл явцтай байх;
  • Зүй бус нөлөөнөөс хамгаалагдсан удирдлагын болон ажилтнуудын ажиллах боломжоор хангагдсан байх;
  • Хяналтын чиг үүргээ хэрэгжүүлэх хангалттай санхүүгийн нөөц, бололцоотой байх;
  • Оролцогч талуудтай ижил тэгш, ил тод ажиллах байгууллагын зан төлөвийг бүрдүүлэх, эрх зүйн зохицуулалтыг дагаж мөрдөх, зөрчлөөс урьдчилан сэргийлэх талаар тэдэнтэй аль болох хамтран ажиллах.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Дэлхийн ихэнх улс орнуудын хяналтын байгууллагууд нь санхүүгийн тайланд хяналт тавих болон/эсвэл улс төрийн санхүүжилтийн зохицуулалтын зөрчлийг хянахтай холбоотой олон янзын эрх хэмжээ олгогдсон.
  • Эдгээрээс 41.9 %нь мөрдөн шалгах эрхтэй байна.
  • Нийт улс орнуудын 43.6 хувь нь зөрчил гаргасан этгээдүүдээс нэмэлт мэдээлэл шаардаж авах эрхтэй бөгөөд энэ нь хамгийн нийтлэг эрх хэмжээнд тооцогдож байна. Харин зөвхөн 23.8 % нь бусад этгээдүүдээс нэмэлт мэдээлэл авах эрхтэй байна.
  • Дэлхийн улс орнуудын 40.1% хувь нь зөрчилд хариуцлага хүлээлгэх эрхтэй байна.

Бодлогын хувилбарууд

Улс төрийн санхүүжилтийн зөрчилд хүлээлгэх хариуцлага

Дүрэм журмыг үр дүнтэй сахиулах, зөрчигдсөн нэгэнд хариуцлага тооцохын тулд хариуцлагын механизм ямагт хэрэгтэй. Эдгээр нь төрийн санхүүжилтийн бууруулах, хасах зэрэг санхүүгийн арга хэмжээнээс өгсүүлээд улс төрийн намыг сонгуулийн саналын хуудаснаас хасах зэрэг илүү хүнд хариуцлагын арга хэмжээ буюу захиргааны болон эрүүгийн хариуцлага оногдуулах зэргээр олон төрөлтэй байх хэрэгтэй.

Хариуцлагын арга хэмжээг ямагт дагаж мөрддөг, гаргасан зөрчлийн мөн чанартай хувь тэнцүүлсэн, урьдчилан сэргийлсэн шинжтэй байх, тухайлбал тайлангаа хугацаанд нь өгөөгүй бол бага зэргийн торгууль оногдуулахаас эхлээд удаа дараа тайлангаа өгөхгүй бол ихээхэн хэмжээний торгууль оногдуулах, эсвэл төрийн санхүүжилтийг өгөхгүй байх зэргээр үе шаттайгаар хариуцлага оногдуулах нь чухал. Гэхдээ ямар ч тохиолдолд, улс төрийн намын үйл ажиллагааг зогсоох, тараах хариуцлагыг үнэхээр хүнд хэрэг зөрчилд болон/эсвэл онцгой тохиолдолд хүлээлгэхийг анхаарах хэрэгтэй. Хариуцлагыг зөвхөн улс төрийн санхүүжилтийн зохицуулалтын зөрчилд оногдуулах бус жендерийн тэгш байдлыг хангахад чиглэсэн эрх зүйн арга хэмжээг сахин биелүүлээгүй талуудад бас чиглэсэн байх учиртай. Хариуцлагын механизм зохих ёсоор хэрэгжихгүй бол энэ нь аливаа эерэг үр дүн авчрахад хүчин чадал мөхөстөж улмаар улс төрийн санхүүжилтийн зохицуулалтыг тогтолцоог бүхэлд нь сулруулна.

Хэрэглэгчийн хөтөч

  • Хамгийн түгээмэл хaриуцлагын төрөл бол торгуулийн арга хэмжээ билээ. Дэлхийн улс орнуудын 80% нь эрх зүйн зохицуулалтдаа торгуулийн ямарваа нэгэн хэлбэрийг хуульчилжээ.
  • ийт улс орнуудын талаас илүү хувь нь санхүүгийн зөрчилд хорих ял оноодог байна.
  • Ойролцоогоор улс орнуудын 33% нь төрийн санхүүжилт алдах хариуцлага оноодог.
  • Улс төрийн намыг бүртгэлээс хасах зохицуулалттай улс орнууд зөвхөн 23.3% эзэлж байгаа бол 21 хувиас ихгүй нь улс төрийн намыг тараах хариуцлага оноодог байна.

Бодлогын хувилбарууд

Introducere

Prezentare generală

Instrumentul de proiectare a finanțării politice este conceput pentru a oferi politicienilor, factorilor de decizie, oficialilor partidelor politice, agențiilor de supraveghere, cercetătorilor, ONG-urilor și organismelor de monitorizare reprezentând societatea civilă deopotrivă, o mai bună înțelegere a reglementărilor din domeniul finanțării politice, după cum sunt folosite în întreaga lume. Importanța existenței unor reglementări solide în domeniul finanțării politice nu a fost niciodată mai relevantă. În absența reglementărilor legale în domeniul finanțării politice sau în contextul unui sistem financiar slab reglementat, corupția și practicile antidemocratice conexe sunt mai susceptibile să apară. Ca atare, fundamentul oricărui stat democratic funcțional este alocarea corectă și transparentă a resurselor între partide și candidații politici, pentru a asigura integritatea participării și reprezentării politice și un teren echilibrat pentru o concurență politică echitabilă. Aceasta înseamnă că fondurile politice sunt distribuite, limitate, interzise, reglementate și publicate în mod eficient, informat și conform contextelor generale. Prin urmare, Instrumentul își propune să consolideze capacitatea utilizatorului de a lua decizii politice informate în privința finanțării politice, în conformitate cu nevoile și contextul fiecărei țări.

Instrumentul de proiectare a finanțării politice a fost conceput de Institutul Internațional pentru Democrație și Asistență Electorală (International IDEA) ca parte a proiectului susținut de Uniunea Europeană (UE), “Level Up: Finanțare politică și integritate” Proiectul a fost realizat de International IDEA în parteneriat cu Centrul de Instruire Continuă în Domeniul Electoral (CICDE) din Republica Moldova, Forumul pentru o Societate Deschisă (OSF) din Mongolia și Semillas para la Democracia (Semillas) din Paraguay. Experiențele acestor țări au ajutat la conceperea Instrumentului, care este destinat să ajute statele și teritoriile din întreaga lume să combată mai bine corupția în domeniul finanțării politice.

Cum funcționează Instrumentul

Pe baza datelor comparative la nivel global existente în Baza de date privind Finanțarea Politică dezvoltată de International IDEA dezvoltată de International IDEA oferă guvernelor și factorilor de decizie un ghid ușor de utilizat pentru explorarea opțiunilor de practici în domeniul finanțării politice. Instrumentul este format din patru categorii tematice: „Finanțare privată”, „Finanțare publică”, „Limite de cheltuieli” și „Raportare, supraveghere și sancțiuni”. Fiecare categorie acoperă un aspect distinct al finanțării politice și a reglementărilor sale. La accesarea uneia dintre aceste teme, Instrumentul relevă o serie de probleme-cheie legate de respectiva temă. Instrumentul oferă o „Prezentare generală” a problemei, un „Ghid pentru practicieni” cu date disponibile despre țară, referitoare la problemă și „Opțiuni de politici” disponibile pentru a rezolva problema. Aceste opțiuni de politici pot viza fie candidații, fie partidele politice. Accesând o statistică sau o politică de interes aferentă unei țări, Instrumentul vă va direcționa către Baza de date privind Finanțarea Politică dezvoltată de International IDEA unde puteți afla mai multe despre acest subiect.

Finanțare privată

Reglementarea contribuțiilor externe

Scopul interdicțiilor vizând acest tip de donație este de a reglementa contribuțiile considerate potențial dăunătoare procesului democratic. În special, țările tind să interzică donațiile străine pentru a preveni influența externă și pentru a proteja principiul autodeterminării. Pentru a limita influența asupra finanțării din drepturi câştigate și pentru a asigura independența partidelor / candidaților față de interese speciale, unele țări reglementează și donațiile corporative. Donațiile de la entități (semi) publice sunt de obicei interzise pentru a evita utilizarea fondurilor publice în scopuri politice. De asemenea, donațiile de la companii cu contracte guvernamentale sunt deseori interzise cu scopul de a reduce riscul pentru donații tip quid pro quo și pentru evitarea influenței improprii din partea asociațiilor de interes organizate. Mai mult, uneori, interdicția donațiilor sindicale este folosită pentru a echilibra interdicția donațiilor corporative în sistemele în care unele partidele depind de contactele corporative care pot fi legate de mișcările sindicale.

Prezentare generală comparativă

  • Donațiile străine sunt interzise în majoritatea țărilor (67,2% din țări interzic donațiile străine către partide și 55,9% către candidați cu aproape 90% din țările asiatice interzicând acestea din urmă).
  • Un alt tip comun de interdicție vizează donațiile de la entități anonime către partidele politice (56,1% din țări interzic acest lucru) și / sau candidați (43,5% din țări interzic acest lucru).
  • Aproximativ 70% din țări permit donații din donații corporative precum și donații de la sindicate. În general, interdicțiile pentru donațiile corporative sunt mai puțin frecvente. Totuși, acestea sunt mai frecvente pentru corporațiile cu o oarecare afiliere guvernamentală. Interdicțiile corporative sunt impuse cel mai frecvent pe continentul european.

Opţiuni de politici

  • Fără interdicții
  • Interzicerea donațiilor corporative (Candidat / partid)
  • Interzicerea donațiilor făcute de corporații aflate parțial în proprietatea guvernului (Candidat / partid )
  • Interzicerea donațiilor de la corporații cu contracte guvernamentale (Candidat / partid)
  • Interzicerea donațiilor externe (Candidat / partid)
  • Interdicția donațiilor făcute de sindicate (Candidat / partid)

Controlul pentru claritatea și transparența donațiilor private

Pentru a asigura transparența finanțării partidelor și o mai bună posibilitate de a monitoriza respectarea reglementărilor în domeniul finanțării politice, majoritatea țărilor interzic donațiile anonime. Totuși, unele țări permit ca pentru micile donații anonime să protejeze confidențialitatea donatorilor obișnuiți. Multe țări reglementează, de asemenea, donațiile în numerar și în natură, din cauza dificultăților de urmărire și identificare. Pentru a face acest lucru, multe statecer ca donațiile să fie făcute prin intermediul unui sistem bancar.

Prezentare generală comparativă

  • Majoritatea statelor (56,1%) interzic partidelor politice să accepte contribuțiile anonime.
  • Aproximativ 43,5% dintre țări interzic, de asemenea, donațiile anonime către candidați. Statele europene sunt cele în care aceste tipuri de interdicții sunt mai frevcente.
  • Deși minoritare, unele țări permit mici donații anonime pentru partide (11,1%) și candidați (9%).

Opţiuni de politici

  • Fără interdicții
  • Interzicerea donațiilor anonime (Candidat / partid)
  • Solicitarea realizării donațiilor printr-un sistem bancar

Limitări ale donațiilor private

Deși interzicerea donațiilor private în totalitate este excepțional de rară, este foarte frecvent ca țările să stabilească limite pentru suma cu care un donator poate contribui. Limitările donațiilor sunt menite să reducă influența pe care orice donator o poate avea asupra unui partid politic sau candidat și, ulterior, asupra procesului politic în ansamblu. Prin urmare, spre deosebire de interdicții, limitele donațiilor nu vizează în mod necesar anumite tipuri de surse de finanțare. Din acest motiv, se recomandă ca statele să introducă, suplimentar, restricții calitative asupra surselor de finanțare privată a partidelor politice. Acest lucru permite autorităților politice să mențină un anumit control asupra influențelor financiare nedorite, precum sursele ilicite și penale, asigurând independența partidelor politice.

La stabilirea plafoanelor pentru donații, este important să se ia în considerare ce nivel este prea ridicat sau prea scăzut într-un context dat. Dacă o limită este prea mare, acest lucru nu va fi eficient deoarece nu va limita donațiile în practică. În mod similar, lipsa totală a limitărilor permite donatorilor înstăriți să obțină o influență nejustificată asupra campaniei, ceea ce perpetuează un teren de joc inegal, în special pentru femei și grupuri marginalizate, cărora frecvent le lipsesc mijloacele și resursele financiare pentru a duce campanii eficiente împotriva contracandidaților de sex opus, bine situați și cu relațiile necesare. Din acest motiv, căutarea multor donații mici este probabil cea mai acceptată formulă pentru contribuțiile la finanțarea politică, deoarece nu permit ca donatorii mari să obțină o influență excesivă asupra unui partid sau candidat. Cu toate acestea, dacă un plafon este prea mic, donatorii, candidații și partidele politice vor găsi în cele din urmă modalități de evitare a acestuia. O astfel de situație încurajează măsuri extreme pentru strângerea de fonduri, precum crearea unei „economii negre” distructive, care implică forme ilicite de finanțare, cum ar fi spălarea banilor. Ca atare, limitele bine stabilite ale donațiilor ar trebui percepute ca parte integrantă a unei democrații funcționale.

Prezentare generală comparativă

  • Până la 51,7% din țările din lume (mai ales cele africane) nu limitează suma pe care un singur donator o poate da unui partid într-o anumită perioadă de timp (nu specifică alegerilor).
  • 56,6% dintre țări limitează suma pe care un donator o poate da unui candidat.

Opţiuni de politici

* Donațiile se extind pe o perioadă de timp și nu sunt specifice alegerilor

Limitări ale donațiilor private „în natură”

Similar cu limitările donațiilor private, stabilirea restricțiilor pentru donațiile „în natură” este o acțiune complexă de ponderare. Dacă plafoanele sunt prea mari, acestea nu vor avea niciun impact real. Acest lucru contravine unuia dintre principalele motive pentru limitarea donațiilor, care este limitarea influenței nejustificate a persoanelor înstărite din campaniile politice și, în acest fel, la uniformizarea terenului de joc la nivelul candidaților, în special pentru femei și grupuri marginalizate. În același timp, dacă plafoanele sunt prea mici, donatorii și entitățile politice vor găsi modalități de ocolire a acestora, ceea ce subminează integritatea sistemului de reglementare a finanțării politice în ansamblu. Astfel, stabilirea nivelului adecvat de restricții este imperativă pentru încurajarea campaniilor electorale corecte și transparente. În toate cazurile, însă, valoarea donațiilor în natură ar trebui să fie calculată în conformitate cu „valorile corecte ale pieței”.

Prezentare generală comparativă

  • La nivel global, până la 54,5% din țări nu limitează donațiile private „în natură” către partide politice.
  • Doar 26,6% din țărilimitează donațiile private „în natură” către candidați și numai Franța face acest lucru uneori.

Opţiuni de politici

La nivel public

Subvenții publice pentru partidele politice

O abordare complementară pentru reglementarea donațiilor private este alocarea către partidele politice a unei sume provenind din fonduri de stat. Dacă se face corect, alocarea de fonduri publice poate avea un impact pozitiv asupra reglementărilor în domeniul finanțării politice ale unui stat în mai multe moduri. Pentru început, poate garanta faptul că toate entitățile politice relevante au resurse suficiente pentru a ajunge la electorat, ceea ce ar favoriza un pluralism politic mai mare. În această situație, dacă este însoțită de reglementări stricte privind finanțarea privată, finanțarea publică ar putea uniformiza în mod semnificativ terenul politic pentru concurența politică, oferind tuturor accesul la fonduri pentru campanii. În plus, finanțarea publică poate servi drept instrument pentru consolidarea negativă, exercitând presiuni asupra partidelor politice pentru a respecta regulile. O astfel de consolidare negativă ar presupune reținerea fondurilor publice ca o sancțiune în cazul nerespectării reglementărilor privind finanțările politice, cum ar fi neprezentarea rapoartelor financiare periodice. Cu toate acestea, dacă este implementată incorect și lăsată nereglementată, finanțarea publică poate permite partidelor politice să devină prea dependente de stat, încurajând „cartelizarea” și contribuind subsecvent la deconectarea de membrii și la scăderea încrederii alegătorilor.

Având în vedere apetența pentru un astfel de sistem în paralel cu natura limitată a resurselor statului, este imperativ ca guvernele să stabilească ce partide sunt eligibile pentru astfel de fonduri publice. În unele țări, toate partidele înregistrate pot primi finanțare publică. Totuși, acest lucru prezintă riscul ca oamenii să abuzeze de sistem, să creeze partide sau să candideze pur și simplu pentru a obține finanțare de la stat. Din acest motiv, majoritatea țărilor au prevăzut un prag privind sprijinul pe care un partid trebuie să îl obțină pentru a avea acces la finanțarea publică. Lipsa unui prag, precum și existența unui prag foarte scăzutfacilitează eventuale tentative ale cetățenilor de a profita de sistem. În schimb, aplicarea unui prag foarte ridicat poate genera dificultăți noilor entitățu politice în ceea ce privește consolidarea statutului propriu.

Prezentare generală comparativă

  • La nivel global, doar 15% din țări furnizează finanțare publică tuturor partidelor politice înregistrate. Majoritatea acestora sunt în Europa și Asia.
  • 28,3% dintre țări cer ca partidele să aibă reprezentare într-un organism ales pentru a primi subvenții publice.

Opţiuni de politici

Criterii de alocare a subvențiilor publice pentru partidele politice

Pe lângă faptul că se poate stabili care sunt partidele politice eligibile să primească finanțare publică directă, este important să se delimiteze câți bani va primi fiecare partid eligibil. În acest scop, este necesar să se ia în considerare care sunt metodele cele mai eficace pentruîncurajarea pluralismului politic și eficiente în ceea ce privește cheltuielile de stat. Acestea variază în funcție de context. În consecință, criteriile de distribuție a subvențiilor publice joacă un rol esențial în nivelarea condițiilor de joc între partidele politice.

Acordarea aceluiași nivel de finanțare tuturor partidelor, cu un anumit sprijin din partea electoratului, în comparație cu alocarea fondurilor în funcție de popularitatea partidului, este o modalitate de distribuire a fondurilor. Deși acestapoate fi considerat drept cel mai democratic și pozitiv mod în ceea ce privește susținerea pluralismului politic, în același timp poate fi perceput ca nesocotind perspectiva alegătorilor, întrucât oferă același sprijin financiar atât partidelor foarte populare, cât și celor foarte nepopulare. În plus, dacă există multe partide eligibile, va trebui să le fie distribuiți mai mulți bani pentru a asigura aceeași sumă tuturor partidelor. Această abordare nu numai că ar duce la supraîncărcarea cheltuielilor publice, dar ar crește și riscul de fragmentare a sistemului de partide. O divizare a partidelor ar duce, de exemplu la alocarea de fonduri publice suplimentare, în timp ce o fuziune ar însemna că partidele ar primi mai puține fonduri. Din această perspectivă, o astfel de abordare ar fi descurajatoare pentru consolidarea sistemului de partide politice al unei țări.

Prin urmare, o opțiune mai comună este de a aloca integral sau parțial fonduri proporțional cu sprijinul pe care un partid l-a primit la alegeri, de exemplu sub forma procentului de voturi sau locuri sau a numărului de candidați pentru fiecare participare, deși acesta din urmă este un indicator mai slab al nivelului de sprijin / activitate. Această abordare realizează o corelație mai eficientă între sprijinul financiar și popularitatea partidelor și, susbsecvent, dorințele electoratului. Dezavantajul alocării proporționale este însă faptul că cea mai mare parte a banilor publici poate ajunge la partidul de guvernământ, cel care ar avea cel mai puțin nevoie, din moment ce acesta beneficiază deja de cel mai mare sprijin și acces la resurse.

Rambursarea cheltuielilor electorale este o modalitate alternativă de alocare a fondurilor publice. Meritul acestui sistem este că stimulează atât partidele politice, cât și candidații pentru a strânge fonduri din surse private înainte de alegeri, diversificând în același timp sursele de venit și fortificând legăturile sociale cu membrii partidului și susținătorii politici. Cu toate acestea, rambursările electorale pot favoriza, de asemenea, actorii înstăriți,aflați la putere. Din acest motiv, organizații precum Comisia Europeană pentru Democrație prin Drept (Comisia de la Veneția) și Organizația pentru Securitate și Cooperare din cadrul Oficiului pentru Instituții Democratice și Drepturile Omului din Europa (OSCE / ODIHR) argumentează împotriva sistemelor pure de rambursare, în finanțarea publică, în special după alegeri (International IDEA, 2014: 34).

Deși regimul de rambursare electorală ar trebui să fie mai liberal decât cel care reglementează subvențiile publice pentru activități obișnuite, pentru a garanta un nivel rezonabil de reprezentare politică, ar trebui să fie suficient de strict astfel încât să poată evita fragmentarea extremă și / sau crearea de partide care răspund doar la interesele lor personale (adică „nave goale”).

Prezentare generală comparativă

  • Aproape un sfert din țări la nivel mondial acordă acelși nivel de finanțare tuturor partidelor.
  • La nivel global, în 31,7% dintre state fondurile publice pe care un partid o primește este proporțională numărul de voturi primite. Acest lucru este mai popular decât proporția în raport cu numărul de locuri pe care le deține, sistem utilizat în 20.6% din state.
  • Foarte puține țări (2,2%) folosesc membrii și / sau candidații drept criterii de distribuție.
  • „Finanțarea mixtă” (adică alocarea în raport cu fondurile private colectate) este și mai puțin populară. Cel mai relevant exemplu de acest tip este cel al Germaniei.

Opţiuni de politici

Acces gratuit sau subvenționat la media pentru partidele politice

Pe lângă finanțarea directă, guvernele pot oferi, de asemenea, forme indirecte de finanțare publică. Accesul la media este o formă comună de finanțare publică indirectă, deoarece oferă tuturor partidelor politice și candidaților posibilitatea de a avea acces la mass-media, în special în țările care necesită mediatizare TV extrem de costisitoare. Formula de alocare ar trebui să identifice o opțiune echitabilă pentru fiecare partid, luând în considerare „orice alt indicator al sprijinului public”, pentru a asigura un tratament echitabil al guvernului și al opoziției, al partidelor majoritare și minoritare, consacrate și recent înființate. Accesul la media poate fi, de asemenea, utilizat pentru a promova egalitatea de gen și pentru a crește numărul de femei care candidează.

Prezentare generală comparativă

  • La nivel global, 64,4% dintre țări oferă acces la mass-media partidelor politice.
  • Cu toate acestea, doar 53,1% din țări asigură acces la mass-media candidaților.
  • Acest tip de finanțare indirectă este cel mai popular în rândul țărilor africane.

Opţiuni de politici

Stimulente fără numerar sau beneficii de stat destinate partidelor politice

Aceste tipuri de beneficii încurajează partidele și candidații să-și diversifice sursele de venituri. Avantajul finanțării publice indirecte, comparativ cu finanțarea directă, este că facilitează reglementarea modului în care sunt utilizate fondurile. Mai mult, tinde să fie mai puțin împovărătoare pentru contribuabili. Acestea fiind spuse, un dezavantaj semnificativ al acestui tip de sprijin este faptul că nu este întotdeauna util pentru a ajuta partidele interesate să ajungă în mod eficient la electorat.

Prezentare generală comparativă

  • La nivel global, 32,8% din țări nu furnizează niciun tip de finanțare publică indirectă (excluzând mass-media)
  • În rândul celor care oferă finanțare publică indirectă, scutirea de impozite este cel mai popular beneficiu (33,3%), urmat de sedii gratuite de campanie (16,1%) și spații (14,4%).
  • Costurile de expediere subvenționate (5,6%) și / sau transportul (3,3%) sunt, de asemenea, disponibile într-un număr redus de țări.

Opţiuni de politici

Alocarea fondurilor publice pentru promovarea egalității de gen

Inegalitatea de gen în procesul politic continuă să fie o preocupare majoră în țările din întreaga lume. Depășirea provocărilor inerente pentru atingerea egalității de gen în politică necesită acțiuni pe diverse paliere. Obstacolele financiare, în special, sunt adesea menționate ca fiind un factor major care contribuie la accentuarea inegalității de gen în politică. Femeile tind să aibă mai puțin acces decât bărbații la resursele necesare pentru a fi nominalizate de către partidi sau pentru a participa la alegeri (adică sprijin financiar, rețele influente etc.). Partidele politice tind să nominalizeze bărbații în poziții potențial câștigătoare, astfel încât să poată beneficia de astfel de resurse. Din acest motiv, finanțarea publică pe criterii de gen poate fi văzută ca un mecanism crucial pentru soluționarea dezechilibrelor de gen.

Finanțarea publică pe criterii de gen relevă sisteme în care fie eligibilitatea unui partid politic de a obține parțial sau integral finanțarea publică, sau suma finanțării publice pe care o primește un partid politic eligibil este legată de dispoziții referitoare la egalitatea de gen sau situații în care unde o anumită sumă provenind din surse de finanțare publică este alocată pentru scopuri legate de gen. Fondurile publice alocate inițiativelor referitoare la gen pot fi considerate o „opțiune ușoară” pentru promovarea egalității de gen în politică, deoarece le oferă femeilor resursele necesare pentru a concura în mediul politice.

Prezentare generală comparativă

  • La nivel mondial, un număr foarte mic de țări (5,1%) alocă fonduri pentru activități în funcție de gen.
  • Sunt foarte puține exemple de state în care sunt alocate subvenții publice alocate pentru promovarea tinerilor (de ex. Irlanda, Olanda), a educației (de ex. Olanda, Serbia) sau a persoanelor cu dizabilități (de ex. Scoția – Regatul Unit al Marii Britanii și al Irlandei de Nord).

Opţiuni de politici

  • Fără alocare de fonduri
  • Finanțare publică pe criterii de gen (Candidat / partid)
Reglementări privind cheltuielile

Limitele de cheltuieli pentru candidați și partide

Principalul scop al plafoanelor de cheltuieli este de a reduce avantajele partidelor politice și ale candidaților cu acces la sume mari de bani, mai degrabă decât să reglementeze influența donatorilor individuali. Astfel, plafoanele de cheltuieli ar trebui stabilite la nivelul potrivit pentru a reduce avantajul celor cu acces la sume mari de bani, fără a împiedica, în același timp, campaniile incluzive și antrenante.

Prezentare generală comparativă

  • La nivel global, aproximativ 31,7% din țări limitează sumele pe care le pot cheltui partidele politice.
  • Peste 46% din țările, limitează cheltuielile per candidat.
  • Ambele tipuri de limite se regăsesc mai des pe continentul european.

Opţiuni de politici

  • Limite generale de cheltuieli (Candidat / partid)
  • Limitele cheltuielilor de mediatizare
  • Limitele cheltuielilor online
  • Niciunul dintre cele menționate anterior / Altele

Reglementări privind cumpărarea de voturi

Având în vedere gravitatea cumpărării voturilor pentru funcționarea normală a procesului democratic, multe țări interzic orice formă de mită electorală. Prin urmare, sunt necesare sancțiuni penale pentru prevenirea și pedepsirea acestui tip de încălcare.

Prezentare generală comparativă

  • Majoritatea țărilor din lume (91,1%) au legislații ce interzic cumpărarea de voturi, adesea prevăzute cu pedepse severe.
  • Toate țările din Asia și Oceania sunt deosebit de riguroase în acest sens.

Opţiuni de politici

Limitele de cheltuieli pentru terți

Lipsa restricțiilor eficiente asupra cheltuielilor terților reprezintă o provocare din ce în ce mai mare privind limitele cheltuielilor. În lipsa unor astfel de restricții, alte limite de cheltuieli vor fi eludate prin redirecționarea cheltuielilor electorale prin comisii și grupuri de interese aparent independente. Campaniile terților sunt adesea percepute ca nefăcând parte din campania partidului. Acestea includ entități religioase, organizații de caritate, persoane fizice sau companii private care realizează campanii pentru partide politice sau candidați, sau desfășoară activități specifice pentru pregătirea alegerilor, necandidând, în schimb, în calitate de partide politice sau candidați. În situațiile în care cheltuielile cu terții pot fi văzute ca o modalitate de a convinge alegătorii să voteze pentru sau împotriva unui partid politic sau a unui anumit tip de candidați, ar trebui să existe reglementări în vigoare pentru atenuarea acestei influențe. În practică, însă, activitățile multor entități private și organizații conexe și impactul lor sunt adesea dificil de măsurat. Definiția campaniei terțelor părți și tipurile de activități politice pe care le cuprinde sunt încă subiecte de dezbatere. Prin urmare, reglementarea sa reprezintă o provocare pentru multe țări.

Prezentare generală comparativă

  • La nivel global, un procent mic de țări (13,3%) interzic terților să efectueze cheltuieli pentru activități legate de campanie.
  • 42,8% din țărinu au limite de cheltuieli pentru activitățile de campanie.

Opţiuni de politici

Raportare, supraveghere și sancțiuni

Frecvența raportării financiare a partidelor politice

Se impune existența unor obligații de raportare pentru a obține transparența cerută în Convenția Națiunilor Unite împotriva Corupției (UNCAC), permițând alegătorilor să ia decizii în cunoștință de cauză atunci când merg la secția de votare. Nu trebuie să uităm că teama de scandaluri și de a pierde sprijinul public poate servi ca o mai bună descurajare a comportamentului necorespunzător decât orice sancțiuni legale. În același timp, raportarea periodică facilitează procesul de monitorizare a respectării reglementprilor de cătrepersoanele responsabile cu aplicarea prevevederilor privind interdicțiile și restricțiile referitoare la donații și cheltuieli . Deși nu există așteptări ca infractorii să admită încălcări în rapoartele lor, obligarea acestora la furnizarea de rapoarte financiare oferă un traseu de „hârtie” care poate ajuta investigațiile ulterioare. De fapt, partidelor politice / candidaților ar trebui să li se solicite să prezinte rapoarte de finanțare a campaniilor autorităților competente în termen de cel mult 30 de zile de la alegeri. Acest lucru este pentru a menține rapoartele cât mai actualizate și pentru a atenua riscurile de alterare sau distrugere. Depunerea informațiilor de bază înainte de începerea unei campanii poate ajuta, de asemenea, la atingerea obiectivelor menționate mai sus. În cazurile în care sunt necesare rapoarte de informare în afara campaniei, acestea ar trebui să fie prezentate cel puțin cu o frecvență anuală pentru a exista o evidență clară a finanțării partidelor.

Prezentare generală comparativă

  • La nivel global, 76,7% din țări cer ca partidele politice să raporteze în mod regulat cu privire la finanțăre.
  • Dintre aceste țări, doar 59,2% solicită ca partidele să prezinte un raport asupra finanțării campaniei.
  • În schimb, 66,3% din țări cer candidatului să raporteze periodic asupra finanțării campaniei.
  • Statele europene sunt cele mai stricte în această privință.

Opţiuni de politici

Transparența finanțării politice

Ca parte a efortului de a sprijini transparența, este recomandat ca rapoartele financiare să fie puse la dispoziția publicului în timp util. Acestea ar trebui să fie ușor de înțeles și prezentate în formate ușor accesibile și să prezinte facilități de căutare, cum ar fi de ex. pe Internet. Cu toate acestea, deși publicarea rapoartelor financiare este crucială pentru a stabili încrederea publicului în funcțiile unui partid, cerințele de raportare trebuie, de asemenea, prezinte un echilibru între publicarea informațiilor necesare și problemele de confidențialitate.

Prezentare generală comparativă

  • Majoritatea țărilor din lume (60,1%) cer ca raportările financiare ale partidelor / candidaților să fie făcute publice. Doar în Europa, până la 93,2% din țări trebuie să facă acest lucru.
  • Cu toate acestea, în timp ce în unele țări rapoartele sunt făcute publice, acestea pot fi, totodată, foarte greu de accesat.

Opţiuni de politici

Conținutul rapoartelor privind finanțarea politică

Din motive de transparență, rapoartele ar trebui să conțină suficiente detalii pentru a fi utile și inteligibile pentru publicul larg. În acest context, toate rapoartele de informare ar trebui să fie elaborate pe o bază consolidată pentru a include activități ale partidului de la toate nivelurile.

Rapoartele ar trebui să facă o distincție clară între venituri și cheltuieli și să includă (dacă este cazul) atât finanțarea generală a partidelor, cât și finanțarea pentru campanii. Dezvăluirea identității donatorilor poate fi controversată, în special în unele țări (mai puțin democratice). Din acest motiv, un număr semnificativ de țări (18,9%) cer divulgarea identității donatorilor numai atunci când contribuțiile lor depășesc limita stabilită. Această abordare nu permite țărilor doar să încerce să protejeze identitatea donatorilor mai mici, ci și să limiteze sarcina administrativă a celor cărora li se solicită să prezinte un raport.

Prezentare generală comparativă

La nivel global, 51,1% din țări cer partidelor / candidaților politici să dezvăluie identitatea donatorilor lor. Acest procent este chiar mai mare în Europa, unde 61,4% din țări solicită acest lucru.

Opţiuni de politici

Agenții responsabile de supravegherea finanțărilor politice

O aplicare eficientă necesită o instituție publică cu un mandat clar și suficientă independență, resurse și disponibilitatea de aborda problema finanțării politice. Este important ca autoritățile de supraveghere să fie imparțiale și independente de presiunea politică. În unele țări, autoritatea care primește și controlează raportul nu este întotdeauna aceeași.

Prezentare generală comparativă

  • Majoritatea țărilor (47,5%) împuternicesc Organismele de Management Electoral (EMB) să examineze rapoartele financiare ale partidelor politice / candidaților.
  • 15,3% dintre țări au creat un organ special cu o astfel de funcție.
  • Unele țări preferă să abiliteze o instituție administrativă, adică „agenție de audit” (14,1%), un organism judiciar, adică „instanță” (8,5%) sau o instituție guvernamentală, adică „minister” (10,7%).
  • Doar 3,4% lasă această sarcină unei unități parlamentare.
  • 13% dintre țări nu dețin deloc dispoziții în acest sens.

Opţiuni de politici

Mandatul agențiilor de supraveghere

Instituțiile publice responsabile cu aplicarea reglementărilor privind finanțarea politică trebuie să aibă atât mandatul, cât și capacitatea necesară pentru a-și îndeplini rolul în mod eficient - și trebuie să acționeze independent și cu maximă convingere. Aceasta nu înseamnă că ar trebui să caute să impună sancțiuni stricte pentru cele mai mici încălcări. Colaborarea pozitivă cu partidele politice le va spori acestora înțelegerea privind nevoia de supraveghere financiară și disponibilitatea de a se conforma. Proporționalitatea și impactul asupra pluralismului politic și a procesului democratic ar trebui luate în considerare atunci când se impun orice sancțiuni. Consolidarea instituțiilor ar trebui să urmeze, de asemenea, bunele practici generală de reglementare, cum ar fi transparența, consecvența și responsabilitatea.

Din acest motiv, este esențial să li se acorde puterea de a monitoriza conturile și de a efectua auditări ale rapoartelor financiare transmise de partide și candidați. Auditul ar trebui să fie nediscriminatoriu și obiectiv în aplicarea sa, în toate cazurile. Din aceste motive, este esențial ca autoritățile de supraveghere să aibă:

  • un mandat clar și suficient, care nu se suprapune cu cel al altor instituții;
  • un proces incluziv și transparent de numire în funcții de conducere care să asigure independența față de presiunile politice și încrederea publicului;
  • funcția de conducere asigurată și personal pentru a proteja față de influența externă;
  • finanțare și control suficient asupra bugetului instituției; și
  • adoptarea unei abordări la nivelul instituției de natură să garanteze că aceasta va acționa în mod imparțial și transparent și va colabora cu comunitatea reglementată pentru a încuraja (acolo unde este posibil) respectarea prevederilor legale și pentru a preveni încălcările

Prezentare generală comparativă

  • În majoritatea țărilor, agențiilor de supraveghere li se acordă prerogative multiple pentru a monitoriza rapoartele financiare și / sau încălcările reglementărilor privind finanțarea politică.
  • La nivel mondial, 41,9% dintre țări efectuează investigații.
  • Cea mai obișnuită rerogativă conferită este de a solicita informații suplimentare de la entități suspectate că au încălcat reglementările, prezentă în 43,6% din țări. Dar numai 23,8% din acestea au posibilitatea de a solicita informații suplimentare de la terți.
  • În 40,1% din țările din întreaga lume, instituțiile au puterea de a impune sancțiuni.

Opţiuni de politici

Sancțiuni pentru încălcări ale prevederilor legale privind finanțarea politică

Sancțiunile sunt întotdeauna necesare pentru a asigura aplicarea eficientă a normelor și pentru a pedepsi pe cei care le încalcă. Acestea ar trebui să varieze de la măsuri financiare, cum ar fi negarea sau reducerea finanțării publice, până la măsuri mai puternice, administrative și penale, precum eliminarea listei electorale a partidului de pe buletinul de vot.

Sancțiunile ar trebui să fie întotdeauna aplicabile, disuasive și proporționale cu natura încălcării. De exemplu, acestea ar putea varia de la un avertisment la o amendă mică (pentru nedepunerea rapoartelor la timp), până la sistarea finanțării publice sau amenzi mai mari (pentru refuzul repetat de a trimite rapoarte, în ciuda avertismentelor). În orice caz, interdicțiile sau dizolvările partidelor ar trebui rezervate încălcărilor excepțional de grave și/sau cazurilor extreme. Sancțiunile nu trebuie să vizeze doar încălcările reglementărilor privind finanțarea partidelor, ci și partidele care nu respectă măsurile legale care vizează asigurarea egalității de gen. Este important să ne amintim că, fără o aplicare corectă, sancțiunile nu au capacitatea de a realiza vreo schimbare pozitivă. Acest lucru subminează întregul sistem politic de reglementare financiară.

Prezentare generală comparativă

  • Amenzile sunt cele mai populare sancțiuni Aproape 80% din țările lumii includ un tip de amendă în legislația lor.
  • La nivel mondial, mai mult de jumătate țări prevăd, de asemenea, închisoarea pentru a sancționa încălcările financiare.
  • Pierderea finanțării publice este utilizată în aproape 33% din țările care o furnizează.
  • Confiscarea este practicată doar în 23,3% din țări și nu mai mult de 21% din țări aplică unele pedepse legate de dizolvare.

Opţiuni de politici

Introduction

Vue d’ensemble

L’Outil de conception du financement politique est conçu pour aider les dirigeants politiques, les décideurs politiques, les responsables de parti politique, les structures de contrôle, les chercheurs, les ONG ainsi que les organisations de surveillance de la société civile à mieux comprendre les réglementations en matière de financement politique telles qu’elles existent partout dans le monde. On ne saurait trop insister sur l’importance d’une réglementation solide dans le domaine du financement politique. C’est en l’absence de législation du financement politique, ou dans un contexte de système financier mal régulé, que la corruption et les pratiques antidémocratiques apparentées ont le plus de chance de se produire. À ce titre, le fondement de tout État démocratique fonctionnel se trouve dans l’affectation équitable et transparente des ressources entre les partis et les candidats politiques permettant de garantir l’intégrité de la participation et de la représentation politiques, ainsi que l’application de règles du jeu équilibrées assurant la juste concurrence politique. Cela signifie que les fonds politiques sont distribués, limités, interdits, régulés et divulgués de façon efficace, en toute connaissance de cause et en conformité avec le contexte général. L’Outil vise donc à renforcer les capacités de l’utilisateur à prendre des décisions de politique éclairées en matière de financement politique, en conformité avec le contexte et les besoins du pays concerné.

L’Outil de conception du financement politique a été élaboré par l’Institut international pour la démocratie et l’assistance électorale (IDEA international) en tant que résultat à atteindre, parmi d’autres, dans le cadre du projet « Level Up: Political Finance with Integrity » soutenu par l’UE. Ce projet a été exécuté par IDEA international en partenariat avec le Centre de formation électorale continue (CCET) en Moldavie, le Forum de la société ouverte (OSF) en Mongolie et Semillas para la Democracia (Semillas) au Paraguay. Les expériences de ces pays ont contribué à informer l’Outil, qui est destiné à aider les pays et les territoires du monde entier à mieux lutter contre la corruption dans le domaine du financement politique.

Explication du fonctionnement de l’Outil

S’appuyant sur les données mondiales comparées qui figurent dans la Base de données du financement politique d’IDEA international, l’Outil de conception du financement politique constitue pour les gouvernements et les décideurs politiques un guide convivial qui permet d’examiner les options de politique possibles dans le domaine du financement politique. Cet Outil se compose de quatre catégories thématiques : « financement privé », « financement public », « limites de dépenses » et « rapports, surveillance et sanctions ». Chaque catégorie couvre un aspect distinct du financement politique et de sa réglementation. En cliquant sur l’un de ces thèmes, l’Outil se déroule pour révéler un certain nombre de grandes problématiques liées au thème en question. L’Outil fournit une « synthèse comparée » de la problématique en présentant les données comparées s’y rapportant et les « options de politique » envisageables pour y répondre. Ces options de politique peuvent concerner soit les candidats, soit les partis politiques. Si vous cliquez sur une région, une statistique ou une option de politique de votre choix, l’Outil vous dirige vers la Base de données du financement politique d’IDEA international pour en savoir plus à ce sujet.

Financement privé

Réglementation des intérêts extérieurs

Les interdictions frappant ce type de don ont pour objet de réglementer les contributions perçues comme pouvant être potentiellement nuisibles au processus démocratique. En particulier, les pays ont tendance à interdire les dons provenant de l’étranger afin d’empêcher toute influence externe et de protéger le principe de l’autodétermination. Dans le but de limiter l’influence que des groupes d’intérêts peuvent avoir sur le financement et de garantir l’indépendance des partis/candidats à l’abri d’intérêts particuliers, certains pays réglementent aussi les dons d’entreprises. Les dons d’instances (semi-)publiques sont généralement interdits afin que l’utilisation de fonds publics à des fins politiques soit évitée. De même, il est fréquent que les dons provenant d’entreprises ayant conclu des marchés publics soient interdits dans le but de réduire le risque de dons de contrepartie et d’éviter l’exercice de toute influence indue de la part d’associations d’intérêt organisées. De plus, il est parfois fait recours à l’interdiction des dons de syndicats pour contrebalancer celle des dons d’entreprises dans les régimes où certains partis dépendent de contacts au sein d’entreprises qui peuvent être liées à des mouvements syndicaux.

Synthèse comparée

  • Les dons provenant de l’étranger sont interdits dans la plupart des pays (67,2 % des pays interdisent les dons provenant de l’étranger à des partis et 55,9 % à des candidați ces derniers étant interdits par près de 90 % des pays asiatiques).
  • Un autre type répandu d’interdiction porte sur les dons que des entités anonymes versent à des partis politiques (ceux-ci étant interdits dans 56,1 % des pays) et/ou à des candidats (43,5 % des pays les interdisant).
  • Près de 70 % des pays autorisent les dons provenant d’entreprises ainsi que des dons provenant de syndicats. En général, les interdictions des dons d’entreprises sont moins répandues. Elles sont toutefois plus courantes quand l’entreprise a de près ou de loin une affiliation publique. Les interdictions imposées aux entreprises sont fréquentes sur le continent européen.

Options de politique

  • Aucune interdiction
  • Interdiction de dons provenant d’entreprises (Candidat / Parti)
  • Interdiction de dons provenant d’entreprises appartenant en partie à l’État (Candidat / Parti)
  • Interdiction d’intérêts étrangers (Candidat / Parti)
  • Interdiction de dons provenant de syndicats (Candidat / Partid)

Contrôle pour assurer la clarté et la transparence des dons privés

Pour assurer la transparence du financement des partis politiques et une plus grande chance de contrôler le respect de la réglementation en matière de financement politique, la plupart des pays interdisent les dons anonymes. Certains autorisent toutefois les dons anonymes d’un montant modique pour protéger la vie privée de donateurs ordinaires. De nombreux pays réglementent également les dons en espèces et autres dons en nature apparentés en raison des difficultés à en garder la trace et à les identifier. Pour ce faire, de nombreux pays exigent que les dons soient effectués par l’intermédiaire d’un système bancaire.

Synthèse comparée

  • La plupart des États (56,1 %) interdisent aux partis politiques d’accepter des contributions anonymes.
  • Près de 43,5 % des pays interdisent également les dons anonymes versés aux candidats. C’est dans les pays européens que les interdictions de ce genre sont les plus répandues.
  • Bien qu’ils ne soient qu’une minorité, certains pays autorisent le versement de dons anonymes d’un montant modique aux partis (11,1 %) et aux candidats (9 %).

Options de politique

  • Aucune interdiction
  • Interdiction des dons anonymes (Candidat / Parti)
  • Obligation de versement des dons via le circuit bancaire

Restrictions applicables aux dons privés

Bien que l’interdiction catégorique des dons privés soit extrêmement rare, il est très courant que les pays imposent des limites sur le montant des contributions d’un donateur. Les restrictions applicables aux dons sont destinées à réduire l’influence qu’un donateur peut avoir sur un parti ou un candidat politique, et par conséquent sur le processus politique dans son ensemble. Ainsi, contrairement aux interdictions, les limites de dons ne ciblent pas forcément des types d’intérêts particuliers. Pour cette raison, il est recommandé aux États d’introduire d’autres restrictions qualitatives sur les sources de financement privé des partis politiques. Cela permet aux autorités politiques de maintenir un certain degré de contrôle pour se protéger d’influences financières indésirables, comme celles provenant de sources illicites et criminelles, et de garantir ainsi l’indépendance des partis politiques.

Lorsqu’il s’agit de fixer le montant des plafonds de dons, il est important de réfléchir à ce qui constitue un seuil trop élevé ou trop bas en fonction du contexte donné. Si une limite est placée trop haut, elle n’aura pas d’effet puisque, concrètement, elle ne limitera pas les dons. Comme dans les systèmes dépourvus de toutes limites, les donateurs fortunés y voient la possibilité d’exercer une influence indue sur les campagnes électorales, ce qui perpétue les inégalités, au détriment surtout des femmes et des groupes marginalisés, qui n’ont souvent pas les moyens financiers ni les réseaux d’argent pour mener des campagnes efficaces contre des hommes concurrents qui, eux, sont bien établis et bien introduits. Pour cette raison, la formule la plus acceptable de contributions au financement politique consiste sans doute à prôner un grand nombre de dons modiques, car elle empêche les grands donateurs d’exercer toute influence excessive sur un parti ou candidat. À l’inverse, si un plafond est trop bas, les donateurs ainsi que les candidats et les partis politiques finiront toujours par trouver des moyens de s’y soustraire. Cela revient à encourager des mesures de collecte de fonds plus extrêmes, comme la création d’une « économie clandestine » aux effets destructeurs qui a recours à des formes de financement parfois illicites, telles que le blanchiment d’argent. À ce titre, des limites de dons bien établies devraient être considérées comme faisant partie intégrante d’une démocratie efficace.

Synthèse comparée

  • Jusqu’à 51,7 % des pays du monde (surtout des pays africains) n’imposent pas de limite au montant qu’un donateur spécifique peut verser à un parti sur une période donnée (non spécifique à des élections).
  • Et 56,6 % des pays limitent le montant qu’un donateur peut donner à un candidat.

Options de politique

  • Aucune limite (Candidat / Parti )
  • Restrictions applicables aux dons provenant de personnes physiques (Candidat / Parti)
  • Restrictions applicables aux dons provenant de personnes morales (Candidat / Parti)
  • Restrictions applicables aux dons provenant de personnes physiques et morales (Candidat / Parti)
  • Restrictions applicables aux dons privés dans différentes régions (Asie) (Afrique) (Europe) (Amériques)

* Dons sur la durée et non spécifiques à des élections

Restrictions applicables aux dons privés « en nature »

À l’instar des restrictions applicables aux dons privés, l’établissement des restrictions aux dons « en nature » relève d’un dosage délicat. Si les plafonds sont trop hauts, ils n’auront aucun impact réel. Dans ce cas, autant ne pas imposer de restrictions sur les dons dans la mesure où celles-ci se justifient essentiellement pour limiter l’influence indue d’individus fortunés dans les campagnes politiques et pour ainsi garantir des chances égales à tous les candidats, surtout aux femmes et aux groupes marginalisés. Dans le même temps, si les plafonds sont trop bas, les donateurs et les entités politiques trouveront des moyens de s’y dérober, ce qui nuit à l’intégrité même du système de réglementation du financement politique. Il est donc impératif de fixer le bon niveau de restrictions pour encourager l’équité et la transparence des campagnes électorales. En tout état de cause, la valeur des dons en nature doit être calculée par comparaison à leur « juste valeur marchande ».

Synthèse comparée

  • Jusqu’à 54,5 % des pays dans le monde ne limitent pas les dons « en nature » privés versés aux partis politiques.
  • Seulement 26,6 % des pays du monde limitent les dons « en nature » privés versés aux candidats , et seule la France le fait parfois.

Options de politique

Financement public

Subventions publiques versées aux partis politiques

Une approche complémentaire à la réglementation des dons privés consiste à allouer aux partis politiques des fonds publics d’un certain montant. Dès lors qu’il se fait dans les règles, l’octroi de fonds publics peut avoir une influence positive sur la réglementation du financement public de plusieurs façons. Pour commencer, il s’agit là d’un moyen de garantir que toutes les entités politiques concernées disposent de suffisamment de ressources pour atteindre l’électorat, ce qui est propice à un pluralisme politique accru. À cet égard, dès lors qu’il s’accompagne d’une réglementation stricte sur le financement privé, le financement public peut être un facteur important permettant d’assurer des règles du jeu équitables en donnant à tous les concurrents politiques l’accès à des fonds pour faire campagne. Ajoutons que le financement public peut servir d’outil de renforcement négatif, en faisant pression sur les partis politiques pour qu’ils respectent les règles. Ce renforcement négatif consiste à couper les fonds publics à titre de sanctions en cas de non-respect de la réglementation du financement politique, comme la non-présentation de rapports financiers réguliers. En revanche, s’il est mal exécuté et non régulé, le financement public peut amener les partis politiques à devenir trop dépendants de l’État et encourager leur « cartellisation », ce qui à son tour peut contribuer à une déconnexion avec les membres et au recul de la confiance des électeurs.

Compte tenu de leur attrait généralisé et du caractère limité des ressources publiques, il est impératif que l’État discerne les partis admissibles à recevoir ces fonds publics. Dans certains pays, tous les partis enregistrés ont droit à un financement public. Or cela pose le risque que d’aucuns abusent du système, en créant un parti ou se portant candidats pour le simple fait d’obtenir des fonds publics. Pour cette raison, la plupart des pays exigent que, pour avoir droit au financement public, un parti bénéficie d’un certain seuil de soutien. Si ce seuil est très bas, n’importe qui peut abuser du système, ce qui revient à ne pas avoir de seuil du tout. À l’inverse, imposer un seuil très élevé peut être un frein à l’établissement de nouvelles forces politiques.

Synthèse comparée

  • Dans le monde, seulement 15 % des pays fournissent un financement public à tous les partis politiques enregistrés. La plupart d’entre eux se situent en Europe et en Asie.
  • Dans 28,3 % des pays, pour recevoir des subsides publics, un parti doit être représenté au sein d’un organe élu.

Options de politique

Critères de répartition des subventions publiques aux partis politiques

En plus de distinguer les partis politiques admissibles à recevoir un financement public direct, il est important de définir le montant qui sera versé à chacun. Pour cela, il est nécessaire de réfléchir aux méthodes qui sont les plus efficaces, c’est-à-dire propices au pluralisme politique, et les plus efficientes en matière de dépenses de fonds publics. Celles-ci varient en fonction du contexte. En conséquence, les critères de répartition des subventions publiques jouent un rôle essentiel dans la garantie d’une égalité de traitement entre les partis politiques.

L’une des méthodes de répartition des fonds consiste à verser le même niveau de financement à tous les partis qui reçoivent un certain soutien de l’électorat au lieu de rationner les fonds en fonction de leur popularité. Bien que cette méthode puisse être jugée être la plus démocratique et la plus propice au pluralisme politique, il n’en reste pas moins qu’elle peut être considérée comme faisant fi de l’opinion des électeurs puisqu’elle apporte le même soutien financier aux partis indépendamment de leur cote de popularité. En outre, plus il y aura de partis admissibles, plus il faudra de l’argent à répartir pour veiller à ce que chacun reçoive le même montant. Cette approche a non seulement pour effet d’infliger des ponctions excessives sur les caisses de l’État, mais elle renforce aussi le risque de fragmentation du système de partis. Ainsi un parti qui se divise entraînerait le décaissement de fonds publics supplémentaires alors que s’ils fusionnent, les partis en question recevraient moins de fonds. À ce titre, cette approche serait un frein à la consolidation du système de partis politiques d’un pays.

Par conséquent, une option plus répandue consiste à affecter tout ou partie des fonds de manière proportionnelle au soutien reçu par chaque parti aux élections, par exemple en fonction des suffrages obtenus ou des sièges remportés, ou du nombre de candidats à se présenter, quoique cette dernière option soit un piètre indicateur du niveau de soutien ou d’activité d’un parti. Cette approche parvient à mieux rapprocher le soutien financier à la popularité des partis et, par conséquent, aux souhaits de l’électorat. L’inconvénient de l’attribution proportionnelle tient cependant au risque que le parti au pouvoir s’arroge la majeure partie des fonds publics, alors qu’en fait c’est peut-être celui qui en a besoin le moins dans la mesure où il dispose déjà du plus grand degré de soutien et du plus grand accès aux ressources.

Le remboursement des dépenses électorales est une autre façon de répartir les fonds publics. Le mérite de cette approche est d’inciter tant les partis politiques que les candidats à lever des fonds en privé avant les élections, tout en diversifiant leurs sources de revenus et en consolidant leurs liens sociaux avec les membres du parti et les partisans politiques. Néanmoins, le remboursement des dépenses électorales peut également favoriser les acteurs nantis et les candidats sortants. Pour cette raison, des organisations telles que la Commission européenne pour la démocratie par le droit (Commission de Venise) et le Bureau des institutions démocratiques et des droits de l’homme de l’Organisation pour la sécurité et la coopération en Europe (OSCE/BIDDH) se prononcent contre des systèmes de remboursement pur dans le domaine du financement public, surtout après des élections (IDEA international, 2014 : 34).

Même si, pour garantir un niveau raisonnable de représentation politique, il faut que le régime de remboursement des dépenses électorales soit plus libéral que celui régissant les subventions publiques pour les activités ordinaires, celui-ci doit être suffisamment strict pour éviter toute fragmentation extrême et/ou la création de partis dans le but de répondre à des intérêts purement personnels (c.-à-d. des « coques vides »).

Synthèse comparée

  • Près d’un quart des pays du monde versent le même niveau de financement à tous les partis.
  • À l’échelle mondiale, dans 31,7 % des pays, l’État verse aux partis politiques des fonds publics proportionnels au nombre de voix qu’ils remportent. Cette méthode est plus prisée que l’approche adoptée par 20,6 % des États qui consiste à baser le montant versé sur le nombre de sièges qu’ils détiennent.
  • Très peu de pays (2,2 %) s’en remettent au nombre de membres et/ou de candidats comme critère de répartition.
  • Le « financement de contrepartie » (c.-à-d. une répartition en fonction des fonds privés recueillis) est encore moins populaire. L’exemple le plus pertinent de ce type de dotation est celui de l’Allemagne.

Options de politique

Accès gratuit ou subventionné aux médias pour les partis politiques

En plus de financement direct, les pays peuvent aussi fournir des formes indirectes de financement public. L’accès aux médias est une forme courante de financement public indirect, parce qu’il donne à tous les partis et à tous les candidats politiques la possibilité d’accéder aux médias, surtout dans les pays où le coût des annonces publicitaires télévisées est très élevé. La formule de dotation doit rechercher l’équité entre tous les partis en tenant compte de « toute autre indication de soutien public » pour assurer le traitement équitable du parti au pouvoir et de l’opposition, des grands et des petits partis, des partis établis et des nouveaux partis. L’accès aux médias peut aussi servir à promouvoir l’égalité des sexes et à augmenter le nombre des femmes candidates.

Synthèse comparée

  • À l’échelle mondiale, 64,4 % des pays fournissent aux partis politiques l’accès aux médias.
  • En revanche, seulement 53,1 % des pays dans le monde donnent accès aux médias aux candidats.
  • C’est dans les pays africains que ce type de financement indirect est le plus populaire.

Options de politique

Mesures incitatives autres que monétaires ou prestations publiques accordées aux partis politiques

Ces types de prestations encouragent les partis et les candidats à diversifier leurs sources de revenus. L’avantage du financement public indirect par rapport au financement direct tient à la facilité qu’il procure de réglementer la façon dont les fonds sont utilisés. En outre, il a tendance à être moins lourd pour les contribuables. Cela dit, un gros inconvénient de ce type de soutien tient au fait qu’il n’est pas toujours utile pour aider les parties concernées à se connecter efficacement à l’électorat.

Synthèse comparée

  • À l’échelle mondiale, 32,8 % des pays n’accordent pas le moindre type de financement public indirect (médias exclus).
  • Parmi ceux qui en accordent, l’allégement fiscal est la prestation la plus répandue (33,3 %), suivi par la gratuité de locaux (16,1 %) et d’espaces (14,4 %) lors des campagnes électorales.
  • La gratuité des frais d’affranchissement du courrier subventionnés (5,6 %) et/ou de transport (3,3 %) est aussi accordée dans un nombre restreint de pays.

Options de politique

  • Pas de mesures d’incitation ou de prestations publiques
  • Exonérations fiscales et avantages fiscaux
  • Gratuité de locaux/espaces
  • Gratuité des frais de transport/d’affranchis-sement
  • Mesures incitatives non monétaires et prestations publiques aux partis dans différentes régions (Asie) (Afrique) (Europe) (Amériques)

Affectation de fonds publics à la promotion de l’égalité des sexes

Les inégalités entre hommes et femmes dans le processus politique demeurent une préoccupation majeure dans les pays du monde entier. Surmonter les difficultés inhérentes à la réalisation de l’égalité des sexes en politique nécessite des actions concrètes dans de nombreux domaines. Les obstacles financiers, en particulier, sont souvent cités comme étant un facteur important qui nuit à l’égalité des sexes en politique. Les femmes ont généralement moins accès que les hommes aux ressources nécessaires pour obtenir l’investiture de leur parti ou se présenter à des élections (c.-à-d. appui financier, réseaux d’influence, etc.). Les partis ont tendance à désigner des hommes dans des circonscriptions où ils ont des chances d’être élus afin qu’ils puissent bénéficier de ces ressources. Pour cette raison, le financement public ciblé en fonction du sexe peut être considéré comme un mécanisme crucial pour remédier à ces déséquilibres entre les sexes.

Le financement public ciblé en fonction du sexe est le signe de systèmes où l’admissibilité d’un parti politique à l’obtention de tout ou partie de son financement public, ou le montant du financement public que reçoit un parti politique admissible, est rattachée à des dispositions relatives à l’égalité des sexes ou prévoyant qu’un certain montant de financement public soit réservé à des fins liées à l’égalité des sexes. L’affectation de fonds publics à des initiatives liées à l’égalité des sexes peut être perçue comme une « option facile » de promotion de l’égalité des sexes en politique, dans la mesure où elle donne aux femmes les ressources nécessaires pour rivaliser au sein du contexte politique.

Synthèse comparée

  • Une toute petite minorité de pays (5,1 %) dans le monde réservent des fonds à des activités liées à l’égalité des sexes.
  • Des exemples de subventions publiques destinées à la promotion de la jeunesse (par ex. Irlande, Pays-Bas), de l’éducation (par ex. Pays-Bas, Serbie) ou des personnes handicapées (par ex. Écosse au Royaume-Uni) sont encore moins nombreux.

Options de politique

  • Aucune allocation
  • Fonds publics ciblés en fonction du sexe (Candidat / Parti)
Réglementations relatives aux dépenses

Limites de dépenses imposées aux candidats et aux partis

Les limites de dépenses ont pour principaux objectifs la réduction des avantages des partis et des candidats politiques ayant accès à des fonds importants, plutôt que le contrôle de l’influence de donateurs individuels. Ainsi, il est nécessaire de fixer au niveau qui convient les limites de dépenses afin de modérer l’avantage de ceux qui ont accès à de grosses sommes d’argent, sans pour autant entraver des campagnes inclusives et attirantes.

Synthèse comparée

  • À l’échelle mondiale, près de 31,7 % des pays limitent les montants que les partis peuvent dépenser.
  • Plus de 46 % des pays dans le monde limitent les dépenses des candidats.
  • C’est sur le continent européen que l’on retrouve le plus souvent ces deux types de limites.

Options de politique

Réglementations en matière d’achat de voix

Étant donné la gravité du préjudice de l’achat de voix pour le fonctionnement normal du processus démocratique, beaucoup de pays interdisent toute forme de corruption. Des sanctions pénales sont donc nécessaires pour prévenir et sanctionner ce type de violation.

Synthèse comparée

  • La plupart des pays dans le monde (91,1 %) interdisent l’achat de voix, qui fait l’objet de pénalités par des sanctions souvent très lourdes.
  • Tous les pays d’Asie et d’Océanie sont particulièrement stricts à cet égard.

Options de politique

Limites des dépenses imposées aux tiers

L’absence de restrictions efficaces imposées aux dépenses des tiers ne fait que fragiliser davantage les limites de dépenses. Elle ouvre la voie à d’autres violations aux limites de dépenses en réaffectant des dépenses électorales pour les faire passer par l’intermédiaire de comités et de groupements d’intérêts supposément indépendants. Les activistes tiers sont souvent considérés comme des activistes non affiliés à un parti. On compte parmi eux des organisations religieuses, des œuvres de bienfaisance, des particuliers ou des entreprises privées. Ceux-ci militent en faveur de partis politiques, de candidats ou d’enjeux spécifiques à l’approche d’élections sans pour autant se présenter comme partis ou candidats politiques. Dans les cas où les dépenses de tiers peuvent être perçues comme un moyen de convaincre les électeurs de voter pour ou contre un parti politique ou un certain type de candidats, une réglementation doit être en place afin d’atténuer cette influence. Toutefois, dans la pratique, il est souvent difficile de mesurer les activités d’un grand nombre d’entités privées et d’organisations connexes et les impacts qu’elles peuvent avoir. La définition de l’activisme de tiers et des types d’activités politiques qu’il englobe est toujours matière à débat. Sa réglementation reste donc difficile dans de nombreux pays.

Synthèse comparée

  • À l’échelle mondiale, un faible pourcentage de pays (13,3 %) interdisent à des tiers de participer aux dépenses d’activités de campagne.
  • Dans le monde, 42,8 % des pays n’imposent aucune limite de dépenses aux activités de campagne.

Options de politique

Rapports, surveillance et sanctions

Régularité de la communication des rapports financiers des partis politiques

Le respect des principes de transparence auxquels appelle la Convention des Nations Unies contre la corruption (CNUCC) implique forcément des obligations de déclaration, sous une forme ou une autre, afin de permettre aux électeurs de prendre des décisions éclairées lorsqu’ils vont voter. Il est bon de rappeler que la crainte de scandales et de la perte du soutien du public peut avoir plus d’effet dissuasif que n’importe quelle sanction juridique. Pour autant, la communication régulière de rapports facilite le travail de ceux qui sont chargés de faire appliquer les interdictions et les limites en matière de dons et de dépenses pour vérifier le respect de ces règles. S’il ne faut pas s’attendre à ce que les contrevenants admettent avoir commis des violations dans leurs déclarations, les obliger à présenter des comptes financiers fournit une trace documentaire qui pourra être utile lors d’enquêtes ultérieures. À ce titre, il y aurait lieu d’obliger les partis et les candidats politiques à présenter aux autorités compétentes leurs rapports de financement de leurs campagnes au plus tard 30 jours après les élections. Cela permettrait de garder les rapports le plus à jour possible et d’atténuer les risques d’altération ou de destruction de pièces. Le dépôt de renseignements de base avant le début d’une campagne pourrait également contribuer à l’atteinte des objectifs susvisés. Dans les cas où des rapports d’activité sont exigés en période hors campagne, ceux-ci doivent être présentés au moins une fois par an afin qu’un compte exact des finances du parti puisse être établi.

Synthèse comparée

  • À l’échelle mondiale, 76,7 % des pays obligent les partis à faire régulièrement rapport de leurs finances.
  • De ce nombre, seulement 59,2 % exigent que les partis rendent compte des financements de leurs campagnes électorales.
  • En revanche, 66,3 % des pays dans le monde exigent que les candidats rendent compte régulièrement des financements de leurs campagnes électorales.
  • Les pays européens sont les plus stricts à cet égard.

Options de politique

  • Rapportsréguliers (par ex. annuels, trimestriels) par les partis
  • Aucune obligation de rapports
  • Régularité de la communication des rapports financiers des partis politiques dans différentes régions (Asie) (Afrique) (Europe) (Amériques)

Transparence en matière de financement politique

Pour contribuer aux efforts de transparence, il serait souhaitable que les rapports financiers soient mis à la disposition du public en temps opportun. Ceux-ci doivent être faciles à comprendre et présentés sous des formats aisément accessibles et faciles à consulter, par exemple sur Internet. Si la publication des rapports financiers est cruciale pour l’instauration de la confiance du public dans les fonctions d’un parti, il n’en demeure pas moins que les obligations de déclaration doivent aussi trouver le juste équilibre entre la nécessaire divulgation et la protection de la vie privée.

Synthèse comparée

  • La plupart des pays dans le monde (60,1 %) exigent que les rapports financiers des partis/candidats soient rendus publics. Rien qu’en Europe, jusqu’à 93,2 % des pays sont tenus de le faire.
  • Toutefois, s’il arrive que des pays rendent les rapports publics, certains font tout aussi pour les rendre très difficiles d’accès.

Options de politique

Exhaustivité des rapports de financement politique

Dans un souci de transparence, les rapports doivent contenir suffisamment de précisions pour être utiles et compréhensibles par le grand public. À ce titre, tous les rapports d’activité doivent être produits sur une base consolidée afin que tous les niveaux d’activités du parti y soient inclus.

Les rapports doivent faire clairement la distinction entre les recettes et les dépenses et inclure (le cas échéant) à la fois les finances générales du parti et les finances électorales. La révélation de l’identité des donateurs peut être sujette à controverse, surtout dans certains pays (moins démocratiques). Pour cette raison, un nombre important de pays (18,9 %) n’exigent la divulgation de l’identité des donateurs que lorsque leurs contributions dépassent la limite prescrite. Grâce à cette approche, les pays peuvent non seulement essayer de protéger l’identité des petits donateurs, mais aussi limiter les formalités administratives de ceux qui sont tenus d’en rendre compte.

Synthèse comparée

  • À l’échelle mondiale, 51,1 % des pays exigent que les partis et les candidats politiques révèlent l’identité de leurs donateurs. Ce pourcentage est encore plus élevé en Europe où près de 61,4 % des pays sont censés le faire.

Options de politique

Organes chargés du contrôle du financement politique

L’application efficace des règles nécessite une instance publique dotée d’un mandat clair et de suffisamment d’indépendance, de ressources et de bonne volonté lui permettant de s’intéresser aux questions du financement politique. Il est essentiel que les structures de contrôle soient des instances impartiales et indépendantes de toute pression politique. Dans certains pays, l’instance qui reçoit les rapports et celle qui les contrôle ne sont pas toujours les mêmes.

Synthèse comparée

  • La plupart des pays (47,5 %) habilitent leur organisme de gestion électorale (OGE) à examiner les rapports financiers des partis et des candidats politiques.
  • 15,3 % des pays ont créé un organe spécial chargé de cette fonction.
  • Certains pays préfèrent habiliter un organisme administratif, comme une « structure de contrôle » (14,1 %), un organe judiciaire, comme un « tribunal » (8,5 %), ou un organisme gouvernemental, comme un « ministère » (10,7 %).
  • Seulement 3,4 % des pays confient cette tâche à un groupe parlementaire.
    13% des pays ne prévoient aucune disposition à cet égard.

Options de politique

Mandat des structures de contrôle

Les instances publiques chargées de l’application de la réglementation du financement politique doivent avoir à la fois le mandat et la capacité nécessaires pour s’acquitter efficacement de leurs fonctions ; elles doivent agir de façon indépendante et avec conviction. Cela ne veut pas dire pour autant qu’elles doivent chercher à imposer des sanctions strictes pour la moindre des violations. Des échanges positifs avec les acteurs politiques auront pour effet de mieux leur faire comprendre la nécessité du contrôle financier et de renforcer leur propension à s’y plier. L’imposition de toute sanction doit se faire après que la question de la proportionnalité et de l’impact sur le pluralisme politique et le processus démocratique ait été dûment prise en compte. Les instances de mise en application doivent également respecter les bonnes pratiques réglementaires, notamment en matière de transparence, de cohérence et de redevabilité.

Pour cette raison, il est essentiel qu’elles aient le pouvoir de surveiller les comptes et de procéder à des vérifications des rapports financiers que leur soumettent les partis et les candidats. Dans tous les cas, ces contrôles doivent être non discriminatoires et d’application objective. Pour toutes ces raisons, il est essentiel que les structures de contrôle présentent les caractéristiques suivantes :

  • un mandat clair et suffisant qui n’empiète pas sur celui d’autres institutions ;
  • un processus inclusif et transparent de nomination des dirigeants, qui en garantit l’indépendance à l’abri des pressions politiques et assure la confiance du public ;
  • un mandat ferme pour les dirigeants et le personnel, pour les protéger contre toute influence indue ;
  • une institution dotée d’un niveau suffisant de financement et de maîtrise du budget ; et
  • l’adoption d’une attitude résolue au sein de l’institution à agir de manière impartiale et transparente et à échanger avec la communauté réglementée (dans la mesure du possible), afin d’encourager la conformité et de prévenir les violations.

Synthèse comparée

  • Dans la majorité des pays, une multitude de pouvoirs sont accordés aux structures de contrôle pour contrôler les rapports financiers et/ou les violations à la réglementation du financement politique.
  • À l’échelle mondiale, 41,9 % des pays effectuent des enquêtes.
  • Le pouvoir le plus couramment accordé est celui consistant à demander des compléments d’information aux contrevenants potentiels, tel que cela se fait dans 43,6 % des pays. En revanche, seulement 23,8 % d’entre eux ont le pouvoir de demander des informations supplémentaires à d’autres.
  • Dans 40,1 % des pays du monde entier, les institutions ont le pouvoir d’imposer des sanctions.

Options de politique

Sanctions en cas de violations en matière de financement politique

Des sanctions sont toujours nécessaires pour assurer l’application efficace de règles et punir les contrevenants. Elles doivent couvrir un éventail partant de mesures financières, telles que le refus ou la réduction du financement public, jusqu’à des mesures administratives et pénales plus fortes, telles que la radiation du parti sur la liste électorale lors du scrutin.

Les sanctions doivent toujours être exécutoires, dissuasives et proportionnées à la nature de la violation. Elles peuvent par exemple s’échelonner depuis un avertissement à une amende minime (pour la non-présentation des rapports en temps voulu) jusqu’à la retenue de fonds publics ou l’imposition d’amendes plus lourdes (pour le refus continu de présenter des rapports en dépit de rappels). En tout état de cause, il y a lieu de réserver les interdictions ou dissolutions de partis à des violations exceptionnellement graves et/ou à des cas extrêmes. Loin de se contenter de cibler les violations de la réglementation concernant le financement des partis, les sanctions doivent cibler aussi les partis qui enfreignent les mesures légales visant à assurer l’égalité des sexes. Il est important de se rappeler que si elles ne sont pas correctement appliquées, les sanctions seront privées des moyens de réaliser le moindre changement positif. Et c’est le système entier de la réglementation du financement politique qui en pâtira.

Synthèse comparée

  • Les amendes sont les formes de sanctions les plus répandues. Près de 80 % des pays du monde prévoient des amendes sous une forme ou une autre dans leur législation.
  • À l’échelle mondiale, plus de la moitié des pays prévoient aussi des peines d’emprisonnement pour sanctionner les violations financières.
  • Le retrait du financement public est utilisé dans près de 33 % des pays qui y ont recours.
  • La déchéance de parti n’est pratiquée que dans 23,3 % des pays, et pas plus de 21 % des pays n’appliquent des sanctions en dissolution.

Options de politique

Submit feedback

Submit questions or comments about the Data or Tool

How did you find out about this? What do you like about it? What did you expect but did not find in using the Data or Tool?

To see how we handle your personal data, please read our Privacy Policy.

Close tooltip